• Ο κ. Βενιζέλος είναι από χέρι αθώος.
Για αυτό και τοτεκμήριο αθωότητος του
κ. Παπακωνσταντίνου το πέταξε στα σκυλιά.
Πριν αλέκτορα φωνήσαι «βρε παιδιά,
τι τρέχει με τη λίστα Λαγκάρντ;», ο τιμητής
του ΦΠΑ στις μπουγάτσες έθεσε
τον προκάτοχο του εκτός του (όλου!) ΠΑΣΟΚ.
Θα μπορούσε ο τρέχων Πρόεδροςτου
ΠΑΣΟΚ να θέσει σε αναστολή την
κομματική ιδιότητα του εξαδέλφου
της εξαδέλφης του, ώσπου να ξεκαθαρίσει
η κατάσταση. Αντιθέτως, πριν να δικάσει
ο δικαστής τον τέως τσάρο της Οικονομίας
, τον καταδίκασε ο Μπενύτο ου μην
και Μπενίτο.
Διότι, ως γνωστόν, ο κ. Βενιζέλος εκτός
από γητευτής του Συντάγματος, γόης
και Κλητήρας Καταδικαστικών Αποφάσεων.
Ομως, αυτή η σπουδή του κ. Βενιζέλου κάτι κρύβει κι εν τω άμα φανερώνει.
Οψόμεθα.
* Τέλος δεν έχει το άγος των ΜΚΟ! Ανθρωποι που πληρώνονται απ' αυτές
τις οργανώσεις βρίσκουν δουλειά σε ανθρώπους που μένουν απλήρωτοι.
Δουλεμπόριο!
Και για μιαν ακόμα φορά δικαιώνεται ο κ. Σαμαράς όταν έλεγε ότι θα ξετινάξει
τις ΜΚΟ. Ρουτίναδικαιώσεων...
Οταν πολιτικές δυνάμεις της χώρας αποπειράθηκαν το 1989 την κάθαρση,
απέτυχαν. Μάλιστα, για να «βάλουν μυαλό» αυτές οι δυνάμεις και πρωτίστως η χώρα,
το 1989 ονομάστηκε «βρώμικο» και καταχωρίσθηκε -με τη βοήθεια
της πιο αισχρής προπαγάνδας- στη συνείδηση του λαού ως κάτι περίπου,
σαν το αμάρτημα της μητρός του.
Ο Πασοκισμός επανήλθε ρεβανσιστικός και παλινορθώθηκε εκμαυλιστικός
και σκαιότερος παρά ποτέ, ένα μέρος της Ν.Δ. κιότεψε και πασόκεψε, ενώ
ένα μέρος της Αριστεράς έβαλε την ουρά κάτω απ' τα σκέλια κι άρχισε να γλείφει
όποιο χέρι την τάιζε.
Οσα ακολούθησαν έκτοτε, σκάνδαλα επί σκανδάλων, είναι λογικά παρεπόμενα.
Τον αμοραλισμό εκείνης της εποχής που απέδωσε ο μακαρίτης Ευάγγελος
Γιαννόπουλος λέγοντας ότι «δεν θα πέσουμε για ένα κωλόσπιτο», τον αποδίδει
τώρα εν δόξη η στάση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη περί την «κωλόλιστα Λαγκάρντ».
Ομως, ανάμεσα στο 1989 και το 2012 υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά.
Τότε ακόμη η Δεξιά πίστευεστην Ευρώπη, ενώ η Αριστερά, παρ' ότι σύντομα
θα βρισκόταν αντιμέτωπη με το μετασοβιετικό ερώτημα, αγωνιζόταν για έναν
καλύτερο κόσμο.
Απ' όταν ο Σρέντερ φόρεσε τα φαιά κι άρχισαν οι Τράπεζες να
χειροκροτούν τη σοσιαλδημοκρατία, οι επιλογές για τη Δεξιά ήταν στα δεξιά της,
στον νεοφιλελευθερισμό ή την ακροδεξιά (δηλαδή και στα δύο).
Ενώ οι επιλογές της Αριστεράς περιορίζονταν στον επαναπροσδιορισμό
και την ανασυγκρότηση της.
Με έναν λόγο, η συγκυρία είναι πολύ κακή για μια κρίση (ακριβώς διότι τη γεννάει)
κι εμείς πολύ αδύναμοι ακόμη για να την αντιμετωπίσουμε.
Αδύναμοι ναι, αλλά όχι απελπισμένοι.
Πηγή: Στάθης - "Realnews"
