ΕΦΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
1. Ο προγενέστερος βίος μας δεν ήταν ανθόσπαρτος!
Πριν ακόμη την επιβολή στη χώρα της νεοσυντηρητικής βαρβαρότητας, των μνημονίων και των «προγραμμάτων σταθερότητας», ήταν γνωστό ότι η Ελλάδα κατείχε την πρωτιά ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ στις λεγόμενες «καταστροφικές δαπάνες υγείας», δείκτη που αντιστοιχεί στον αριθμό των νοικοκυριών που καταστρέφονται οικονομικά και περιθωριοποιούνται όταν ένα μέλος τους αρρωστήσει σοβαρά, διότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα περίθαλψης. Τα προσχήματα κρατιόντουσαν αιδημόνως από ένα «ολίγον δημόσιο» ΕΣΥ, ουδέποτε επαρκές σε υποδομές και προσωπικό, χωρίς….
υπηρεσίες πρόληψης και δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, χωρίς φροντίδα εξωνοσοκομειακής αποκατάστασης, με συνεχή ροή χρημάτων προς τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, με χρηματοδότηση υποδιπλάσια του μέσου ευρωπαϊκού όρου. Ήταν ήδη θεσμοθετημένη η ιδιωτικοοικονομική λειτουργία στο μεγαλύτερο κομμάτι του συστήματος και ο αποκλεισμός μερίδας του πληθυσμού, ήταν καλά ανεκτή η διαφθορά και η παραοικονομία.
2. Η καπιταλιστική επέλαση σήμανε την πλήρη απόσυρση του κράτους από τις υποχρεώσεις του απέναντι στον πολίτη.
Την δραματική μείωση της χρηματοδότησης των δημόσιων υποδομών υγείας, ήρθε να συμπληρώσει η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, και το «κούρεμα» των αποθεματικών των νοσοκομείων. Ο ΕΟΠΥΥ, ο εθνικός φορέας για την εξίσωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων προς τα κάτω, χωρίς καμιά χρηματοδότηση, λειτουργεί ως φασματικό υποκατάστατο των πάλαι ποτέ υποδομών ενώ τρέφεται εξαρχής αποκλειστικά από τις σάρκες των (ακόμα ασφαλισμένων) πολιτών. Η συμμετοχή των τελευταίων στα λειτουργικά έξοδα των νοσοκομείων με άμεσες και έμμεσες πληρωμές και στην δαπάνη φαρμάκων και εξετάσεων, προστιθέμενη στην δραματική μείωση των εισοδημάτων τους έχει καταστήσει την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και σε περίθαλψη απαγορευτική για την μεγάλη πλειοψηφία. Ήδη, το 59% του πληθυσμού αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην δαπάνη για εξετάσεις και φάρμακα, πόσω μάλλον σε δαπάνες νοσηλείας. Τραγική ειρωνεία είναι ότι οι τυπικά «ασφαλισμένοι» – πρακτικά ανασφάλιστοι πολίτες καλούνται να πληρώσουν αδρά για υπηρεσίες που συνεχώς υποβαθμίζονται! Οι ελλείψεις των δημόσιων νοσοκομείων σε καθημερινής χρήσης υλικά και φάρμακα, οι ακατάλληλοι χώροι και, κυρίως, οι δραματικές ελλείψεις σε προσωπικό με μοιραίο επακόλουθο την ακραία εντατικοποίηση της εργασίας όσων υγειονομικών έχουν απομείνει, καθιστούν τη νοσηλεία εμπειρία Νταχάου με συμμετοχή στα έξοδα.
3. Έχει μια μικρή σημασία!
Οι μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές των υγειονομικών την τελευταία τριετία (για τους νοσοκομειακούς γιατρούς 40% αρχικά και 20% με τα τελευταία μέτρα) δεν είναι χωρίς ταξικό πρόσημο! Σκοπό έχουν να τσακίσουν τον υγειονομικό που ζει έντιμα από το μισθό του και να ευνοήσουν συμπεριφορές που πάντα ευνοούσαν…
Ταυτόχρονα, χιλιάδες νέοι γιατροί και νοσηλευτές ξενιτεύονται στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, προκειμένου να καλύψουν τις εκεί μετρημένες ελλείψεις, στερώντας το ΕΣΥ από το νέο επιστημονικό αίμα που έχει τόση ανάγκη.
Ταυτόχρονα, χιλιάδες νέοι γιατροί και νοσηλευτές ξενιτεύονται στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, προκειμένου να καλύψουν τις εκεί μετρημένες ελλείψεις, στερώντας το ΕΣΥ από το νέο επιστημονικό αίμα που έχει τόση ανάγκη.
4. Συγχωνεύσεις νοσοκομείων και «γενόσημα».Όταν ο λαϊκισμός αποσύρεται τι μένει;
Δεκάδες κυβερνητικά και μη παπαγαλάκια προσπαθούν καθημερινά να μας πείσουν ότι θα βελτιώσουν τις υπηρεσίες υγείας με τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων. Χωρίς πολλά λόγια: ο σχεδιασμός περιλαμβάνει 10000 χιλιάδες κλίνες λιγότερες (επί συνόλου 35500) «για το καλό μας»!
Κορωνίδα των επιδιώξεων των τελευταίων κυβερνήσεων, η καθιέρωση των λεγόμενων γενοσήμων φαρμάκων. Μεταφράζεται στα καθ’ ημάς σε λυσσώδη προσπάθεια για την είσοδο στην ελληνική αγορά της ισραηλινής εταιρείας Teva (μητρικής της γερμανικής Ratiopharm), διαβόητης για την «ποιότητα» των σκευασμάτων της που παράγονται και διακινούνται κυρίως σε χώρες του τρίτου κόσμου…
5. Στον Καιάδα!
Αν τα προηγούμενα χρόνια είχαμε συνηθίσει, μιθριδατικώ τω τρόπω και της εν πολλοίς εκτεταμένης μόδας της ιδιωτείας βοηθούσης, να αδιαφορούμε για τους συνανθρώπους μας που δεν είχαν δικαιώματα (άνεργους, άστεγους, μετανάστες χωρίς χαρτιά), πολύ δύσκολα μπορούμε πια να αγνοήσουμε μια πραγματικότητα που χτυπάει την ίδια μας την πόρτα: πλέον, εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πολλοί απ’ αυτούς νεόφτωχοι, όπως πχ οι χιλιάδες πρώην ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ (πρ. ΤΕΒΕ) που βρέθηκαν μέσα σε εφιαλτικά μικρό χρονικό διάστημα να χρωστάνε, να μένουν άνεργοι και να μην έχουν κανένα δικαίωμα περίθαλψης, ότι ασθένεια και να έχουν, όποιας ηλικίας και αν είναι!
Έτσι φτάσαμε στο σημείο καρκινοπαθείς, έγκυες γυναίκες, παιδιά να μην έχουν δικαίωμα περίθαλψης!
Στις «φυλές του Καιάδα» συμπεριλαμβάνονται οι ψυχικά πάσχοντες που υφίστανται τις συνέπειες της κατεδάφισης των δομών αποασυλοποίησης, οι χιλιάδες πλέον εξαρτημένοι από τοξικές ουσίες που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δομές απεξάρτησης ή, έστω, χορήγησης υποκαταστάτων, οι αιμοκαθαιρόμενοι που τους στερούν τα οδοιπορικά, ο συνολικός πληθυσμός των ΑμεΑ που, κόβοντάς τους τα επιδόματα, τους στερούν όχι μόνο την αξιοπρέπεια, αλλά αυτή καθαυτήν τη δυνατότητα επιβίωσης.
Στις «φυλές του Καιάδα» συμπεριλαμβάνονται οι ψυχικά πάσχοντες που υφίστανται τις συνέπειες της κατεδάφισης των δομών αποασυλοποίησης, οι χιλιάδες πλέον εξαρτημένοι από τοξικές ουσίες που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δομές απεξάρτησης ή, έστω, χορήγησης υποκαταστάτων, οι αιμοκαθαιρόμενοι που τους στερούν τα οδοιπορικά, ο συνολικός πληθυσμός των ΑμεΑ που, κόβοντάς τους τα επιδόματα, τους στερούν όχι μόνο την αξιοπρέπεια, αλλά αυτή καθαυτήν τη δυνατότητα επιβίωσης.
6. Η ανεργία, η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
Είναι κοινή παραδοχή ότι η ανεργία και η φτώχεια συνοδεύονται από υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας και νοσηρότητας. Ήδη στη χώρα έχει παρατηρηθεί και μετρηθεί αύξηση του ρυθμού των αυτοκτονιών, των ψυχικών διαταραχών, των καρδιαγγειακών νοσημάτων, της λοίμωξης από τον ιό HIV, της ουσιοεξάρτησης. Ας αναλογιστούμε ότι διανύουμε την λανθάνουσα περίοδο για την εμφάνιση μιας σειράς συνεπειών της στέρησης περίθαλψης: Πώς θα είναι σε λίγα χρόνια η κατάσταση υγείας όσων στερούνται τα αντιδιαβητικά ή τα αντιυπερτασικά φάρμακα; Όσων στερούνται την οποιαδήποτε προληπτική παρέμβαση (πχ γυναίκες που δεν κάνουν πια PAP TEST ή μαστογραφία); Πως θα είναι η κατάσταση υγείας των παιδιών που στερούνται τους εμβολιασμούς; Που υποσιτίζονται; Πόσοι ακόμη θα πεθάνουν επειδή δεν πήγαν εγκαίρως σε γιατρό με τα πρώτα φαινόμενα στηθάγχης (μια κατάσταση που ήδη παρατηρείται); Πόσοι ακόμη θα επιβαρυνθούν για να μην πάρουν αναρρωτική άδεια και χάσουν την εργασία τους (η Ελλάδα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ατόμων που παίρνουν αναρρωτική άδεια. 14% έναντι 22% στην Ευρώπη – κύρια αιτία ο φόβος απώλειας της εργασίας!). Πρόσφατη μελέτη της ΕΛΣΤΑΤ έδειξε ότι ο αριθμός των ατόμων στη χώρα που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας είναι 3.403.000. Από τους ψυχιάτρους μαθαίνουμε ότι ένα στα πέντε άτομα που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες αυτήν την περίοδο κάνει σκέψεις αυτοκτονίας. Από τις στατιστικές μαθαίνουμε ότι ένας στους δύο νέους της χώρας είναι καταδικασμένος σε μακροχρόνια ανεργία, με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
7. Τι να κάνουμε;
Το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» που ακούγεται σε όλους τους τόνους, ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο επίκαιρο. Ο κίνδυνος ηθικής και κυριολεκτικής εξόντωσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας είναι υπαρκτός για πρώτη φορά σε τόση έκταση μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η ανάγκη για λαϊκή ανασύνταξη και αντεπίθεση είναι άμεση και μεγάλη. Πίσω δεν μπορούμε να πάμε – αλλά ούτε και θέλει κανείς. Το εμπρός είναι δίκοπο: Ή θα υποστούμε τα πάντα προκειμένου η τάξη των κερδοσκόπων να παραμείνει εντός του πλαισίου της ΕΕ, ή θα αποτινάξουμε τον ζυγό του χρέους και θα αποφασίσουμε να χρησιμοποιηθεί ο πλούτος της χώρας υπέρ των εργαζομένων της.
Αναγκαία είναι η οικοδόμηση νέων κοινωνικών δεσμών. Στην βαρβαρότητα που θέλει να πεθαίνει εκτός νοσοκομείου ο ανασφάλιστος, που διαπομπεύει και φυλακίζει ασθενείς, στη λογική των «ληστών με το τσεκούρι» του δημοσιονομικού ελέγχου, που στ’ αλήθεια τσεκουρώνουν ανθρώπινες ζωές, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα: Την συμπόνια, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ασθενέστερων και, εντέλει, όλων.
Αναγκαία είναι η οικοδόμηση νέων κοινωνικών δεσμών. Στην βαρβαρότητα που θέλει να πεθαίνει εκτός νοσοκομείου ο ανασφάλιστος, που διαπομπεύει και φυλακίζει ασθενείς, στη λογική των «ληστών με το τσεκούρι» του δημοσιονομικού ελέγχου, που στ’ αλήθεια τσεκουρώνουν ανθρώπινες ζωές, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα: Την συμπόνια, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ασθενέστερων και, εντέλει, όλων.
Τα δίκτυα ταξικής αλληλεγγύης που οικοδομούνται δεν θα μπορέσουν ποτέ να υποκαταστήσουν την οργανωμένη παρέμβαση που οφείλει να παρέχει το κράτος. Οφείλουν όμως να αναδείξουν τα προβλήματα, να διασφαλίσουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου, να μην αφήσουν τους πάσχοντες να γίνουν αντικείμενα «φιλανθρωπίας» των θυτών, να οργανώσουν ανένδοτο διεκδικητικό αγώνα για τα (όχι πλέον) αυτονόητα: την πρόσβαση όλων στο νερό, την τροφή, τη στέγη, την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον, ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗ!
Αριστερή Ριζοσπαστική Συνεργασία Ιατρών
Α.Ρ.Σ.Ι
