Η ΠΥΛΗΝΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΖΕΥΓΑΡΑΚΙ

Το χωριό της καρδιάς μας Του συνεργάτη μας ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ Με τον παραπάνω τίτλο, κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, ένα θαυμάσιο βιβλίο για το χωριό Ζευγαράκι του Δήμου Αρακύνθου. Συγγραφέας στου βιβλίου αυτού είναι ο Ζευγαρακιώτης Δημήτριος Θεόδ. Κόκορης. Επισμηναγός Π.Α. ε.α. Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης. Ο κ. Κόκορης μετά από 20ετή στρατιωτική υπηρεσία, με αίτησή του αποστρατεύτηκε πρόωρα με τον βαθμό του επισμηναγού. Επιθυμία του ήταν να αφιερώσει το χρόνο του απερίσπαστα στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Είχε ήδη παρακολουθήσει θεολογικά μαθήματα δογματικής και αντιαιρετικής ύλης, όπου και αναδείχθηκε ικανός πολέμιος κατά των αιρέσεων. Η Εκκλησία ανεγνώρισε τούτο και του ανατέθηκε σχετική διδασκαλία σε σεμινάρια. Πολλές οι ομιλίες του σε όλη την επικράτεια. Έγραψε αρκετά βιβλία, τα περισσότερα αντιαιρετικού περιεχομένου. Θεωρούνται από τους ειδήμονες ως τα καταλληλότερα εργαλεία για τα το σκοπό αυτό. Μεγάλης κυκλοφορίας έτυχαν δυο έργα του :1) Ορθόδοξα Ελληνικά Μοναστήρια και 2) Χάρτης Ι. Μονών και προσκυνημάτων. Οι λόγοι που οδήγησαν τον συγγραφέα να γράψει την ιστορία του χωριού μας εξηγούνται μέσα από τις τρείς λέξεις που αναφέρονται στον πρόλογο του βιβλίου. Νόστος-Νοσταλγία-Νόστιμον ήμαρ. Λέξεις γεμάτες συναισθηματισμό και έλξη για τη γενέτειρα. Τις συναντάμε πριν από 3.200 χρόνια στην Οδύσσεια του Ομήρου, όπου ο Πολύτροπος Οδυσσέας, ο οποίος αφού πολλά έπαθε και περιπλανήθηκε στις θάλασσες, αγωνίστηκε για τη ζωή και τη δική του και των συντρόφων του, αλλά κυρίως για την επιστροφή στην ποθεινή πατρίδα. Νόστος σημαίνει λαχτάρα επιστροφής στην πατρίδα, γι' αυτό και νοσταλγία σημαίνει σφοδρή επιθυμία μέχρι πόνου για την πατρίδα, και νόστιμον ήμαρ σημαίνει την ημέρα της επιστροφής. "Τα πάντα ρει και ουδέν μένει", τίποτε δεν γυρίζει πίσω, μόνο οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα. Η επιθυμία συνθλίβει την ψυχή και η καρδιά πονάει. Νοσταλγία, πόνος επιστροφής, χαρακτηριστικό της φυλής. Το παρελθόν μας δένει όλους μας και με τον τόπο μας, συνθέτει την ιστορία μας, αυτή την απλή, την χωρίς εντυπωσιακό περιεχόμενο, που όμως για μας είναι κάτι το μεγάλο, κάτι που μας γεμίζει. Ο τόπος, τα πρόσωπα, τα στιγμιότυπα μας καλούν να μην ξεχάσουμε να θυμόμαστε. Είναι η ιστορία μας, η δική μας, των αγαπημένων μας προσώπων, της παιδικής ζωής μας, του χωριού μας. Ιστορία που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε. Στο υπέροχο αυτό βιβλίο για το Ζευγαράκι, καταγράφονται λεπτομερώς τα γεωγραφικά, ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία όχι μόνο του χωριού μας αλλά και της ευρύτερης περιοχής Μακρυνείας, όπως και του Νομού μας, της Αιτωλ/νίας. Το βιβλίο είναι εμπλουτισμένο με εκατοντάδες φωτογραφίες προσώπων, σπιτιών, επιχειρήσεων, δημόσιων κτιρίων, ιερών ναών-μονών και μνημείων, κι όπως όλοι γνωρίζουμε μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Το χωριό μας, αν και νέο και μικρό, έχει να επιδείξει ένα σημαντικό αριθμό προσώπων, τα οποία σημείωσαν επιτυχία και πρόοδο κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση. Αφορά τους καταγόμενους από το χωριό Ζευγαράκι, είτε παρέμειναν στο χωριό είτε ξενιτεύτηκαν, αλλά και στα παιδιά αυτών, την πρώτη γενιά, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Από τους συγκεντρωτικούς καταλόγους, όπως δημοσιεύονται στο βιβλίο έχουμε : Ιερείς 12, Εκπαιδευτικοί (Δάσκαλοι- Καθηγητές) 50, Στρατιωτικοί-Αστυνομικοί 48, Ιατροί 10, Νοσηλευτικοί 10, Νομικοί 8, Πολιτικοί Μηχανικοί 12, Οικονομολόγοι 8, Συγγραφείς 3, Δημοσιογράφοι 2, Εικαστικές-Τέχνες 4, Διάφοροι 10. Ο συγγραφέας στο βιβλίο του για το Ζευγαράκι δεν αγνόησε τις πνευματικές εντρυφήσεις πολλών Ζευγαρακιωτών. Γι' αυτό και στο πόνημά του δημοσιεύονται μερικές φιλολογικές και φιλοτεχνικές ενασχολήσεις Ζευγαρακιωτών, όπως : Η " Συγγραφή Τοπικής ιστορίας του χωριού Ζευγαρακίου" το έτος 1960 και το ποίημα " Καμένο Ζευγαράκι" του Δημοδιδασκάλου Κων/νου Πλ. Νταλιάνη. "Πολύτιμες συμβουλές" του Μακαριστού Ιερέα του χωριού μας Πλουτάρχου Νταλιάνη. Εικαστικά έργα, ποιήματα της Κασιανής Ανδροτσοπούλου-Μανώλη. Ένα άρθρο του Ανδρέα Γεωργίου Μουντούρη με τίτλο : "Ζευγαράκι Αρακύνθου - Ένας όμορφος τόπος με προοπτικές ανάπτυξης. Εικαστικά (Αγιογραφίες) της εκπαιδευτικού και αγιογράφου Ιωάννας Σταύρου Δερβίση. Εργογραφία του συγγραφέα Δημητρίου Θ. Κόκορη. Εικαστικά του Δημητρίου Θ. Κόκορη (Εγγονός). Χαρακτικά του Αθανασίου κ. Πελεκάνου. «Επιστροφή στη γενέθλια γη». Ένα αφιέρωμα για το Ζευγαράκι του οφθαλμίατρου Θεοδώρου Παν. Μαλάμου. Προσωπικά, μελετώντας το βιβλίο , εξεπλάγην ευχάριστα για τις δραστηριότητες, το ταλέντο και τις ικανότητες ορισμένων συγχωριανών μου. Ειλικρινά αισθάνομαι πολύ περήφανος γι' αυτούς, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση, τους εκφράζω τα θερμά μου συγχαρητήρια. Γνώριζα επί παραδείγματι, ότι η Κασσιανή Ανδριτσοπούλου ήταν σπουδαία δασκάλα, άλλωστε υπήρξα μαθητής της, το 1957 στο Δημοτικό σχολείο Ζευγαρακίου, όμως δεν γνώριζα, ότι είναι εξίσου σπουδαία ζωγράφος, αγιογράφος, ποιήτρια και συγγραφέας. Βραβεύτηκε σε πανελλήνιο διαγωνισμό για τις ακουαρέλες της. Επίσης έγραψε τρία βιβλία : 1). «Χαρούμενα πουλιά» ελεύθερο ανάγνωσμα για παιδιά. 2). «Το παιδικό μας θέατρο». 3).Μελέτη «Το ψευδόμενο παιδί».(ανάτυπο). Και δυο ποιητικές συλλογές: 1). "Απόηχοι πολέμου" αφιερωμένο στο ολοκαύτωμα της Σερβίας. Και 2) "Λυρικοί στοχασμοί". Τώρα γράφει διηγήματα. Ανατρίχιασα από συγκίνηση διαβάζοντας το αφιέρωμα για το Ζευγαράκι "Επιστροφή στη γενέθλια γη" του οφθαλμίατρου Π. Μαλάμου. ένα αληθινό λογοτέχνημα με ευαισθησία και βιώματα κάποιας άλλης εποχής. Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα: "Αλήθεια! Πόσες αναμνήσεις. Ο νους γυρίζει πίσω. Εκεί σ' αυτό το χωριό πρωτάνοιξα τα μάτια μου στο φως της ζωής, λίγο πριν το μεγάλο πόλεμο που σκόρπισε οδύνη, φρίκη και δυστυχία. Στον τόπο που βιώσαμε από τα τρυφερά μας χρόνια αν ήταν τρυφερά, τον αγώνα και την αγωνία των γονιών μας για να εξασφαλίσουν το λιγοστό φαί για την οικογένειά τους. Πόσο τρυφερά μπορεί να είναι και τα πρώτα χρόνια ακόμη, όταν δεν έχεις παντελόνι να φορέσεις και παπούτσια για τα πόδια με το στομάχι μισοταϊσμένο. Εκεί από τα πρώτα χρόνια μας ζήσαμε το μεγάλο μόχθο και την απόλυτη εξουθένωση στα καπνοχώραφα της βιοπάλης. Εκεί νιώσαμε την αγωνία και τη θλίψη του φθινοπώρου για τον ερχομό του δύσκολου χειμώνα με τις κρύες κάμαρες και τη λιγοστή φωτιά. Τον χειμώνα που με τα μελανιασμένα από το κρύο ποδάρια μας σπάζαμε τις κοκάλες των παγωμένων νερόλακκων στο δρόμο για το σχολειό. Με τις μεγάλες νύχτες του χειμωνιάτικου κατακλυσμού, που αφουγκραζόμασταν το τρομερό βουητό των αφηνιασμένων ρεμάτων στο ξέφρενο δρόμο τους προς τον κάμπο και τη λίμνη μετά από κάθε νεροποντή... Με θαυμασμό στέκομαι μπροστά στις ηρωίδες μάνες του χωριού μας που αγόγγυστα έδιναν καθημερινά τιτάνιο αγώνα για την επιβίωση της φαμίλιας τους. Θέλω να πιστεύω και πιστεύω, πως όσοι γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τόπο, σ' αυτό το χωριό, το Ζευγαράκι και φύγαμε για άλλους τόπους αναζητώντας καλύτερη τύχη, νιώθουμε ευγνωμοσύνη που μας σμίλεψε ένα καλό χαρακτήρα και χαλύβδωσε τη θέλησή μας για να πετύχουμε κάτι καλύτερο στη ζωή. Ευγνωμοσύνη για τις αναρίθμητες εμπειρίες που μας έδωσε, πολύτιμες και καθοριστικές για τον κακοτράχαλο δρόμο της ζωής που μας περίμενε. Αγαπημένο μας χωριό κατάφερες να αιχμαλωτίσεις το νου και την καρδιά μας. Και θα ήθελα σαν τελειώσει η μέρα της ζωής μου και βασιλέψει ο ήλιος, πάλι εκεί να βρεθώ για το αιώνιο ταξίδι. Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι ο συγγραφέας του βιβλίου κ. Δημήτριος Κόκορης αφιερώνει τούτο το βιβλίο στους απανταχού της γης Ζευγαρακιώτες με την προτροπή να αγαπούν το χωριό μας και να ομονοούν.