16χρονος πάσχει από µια σπάνια ασθένεια και χρειάζεται τη συµπαράσταση όλων
Σε μια εποχή έντονης οικονομικής κρίσης, η απουσία του κοινωνικού κράτους γίνεται ακόμα πιο αισθητή σε περιπτώσεις όπου οι ανάγκες είναι πραγματικές και οι λύσεις που απαιτούνται επιβεβλημένες και άμεσες.
Οι δήμοι έχουν επωμιστεί το βάρος της κοινωνικής πρόνοιας και της στήριξης ανθρώπων και οικογενειών που βιώνουν πραγματικά προβλήματα, που έχουν να κάνουν κυρίως με την υγεία. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της κας Μαίρης Πιπεράκη, η οποία είναι ....
διαζευγμένη μητέρα τριών παιδιών, άνεργη εδώ και πολύ καιρό και έχει να αντιμετωπίσει την ασθένεια του μικρού της γιου Νίκου, ο οποίος είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.
Η κα Πιπεράκη κατοικεί στον Άγιο Ανδρέα Μακρυνείας, χωρίς κανένα συγγενή κοντά της, αφού κατάγεται από την Αθήνα, αλλά και χωρίς καμιά κοινωνική δομή που να την στηρίζει στο Γολγοθά που καλείται να ανέβει με μοναδικό στήριγμα τα παιδιά της. Η τοπική κοινωνία απέχει από το πρόβλημα, όμως το βασικότερο είναι ότι απέχει και ο δήμος Αγρινίου, βάζοντας μπροστά τη γραφειοκρατία, η οποία εμποδίζει την παροχή βοήθειας προς την οικογένεια και κυρίως προς το 16χρονο Νίκο.
Ο Νίκος πάσχει από μυϊκή ατροφία, η οποία εξελίσσεται με τον καιρό και έτσι σήμερα έχει φθάσει να είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Κάθε εξάμηνο πρέπει να παρακολουθείται από γιατρούς για την εξέλιξη της ασθένειας και για το λόγο αυτό μεταφέρεται στο νοσοκομείο Παίδων. Αυτό απαιτεί χρήματα, τα οποία η μητέρα αναγκάζεται να δανείζεται. Ταυτόχρονα, όμως, απαιτούνται και θεραπείες, όπως φυσικοθεραπείες, τις οποίες η κα Πιπεράκη αδυνατεί να παρέχει στο γιο της. Η οικογένεια και κυρίως το παιδί χρειάζεται και ψυχολογική στήριξη, η οποία μπορεί να παρασχεθεί μόνο από τις κοινωνικές δομές του δήμου, που μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει το παραμικρό γι’ αυτή την οικογένεια. Η μητέρα έχει απευθυνθεί στον αρμόδιο αντιδήμαρχο, όμως συνάντησε τοίχο, εξαιτίας της γραφειοκρατίας. Στήριξη βρίσκει από τον τοπικό πρόεδρο που προσπαθεί να βοηθήσει, αλλά υπάρχουν και ανυπέρβλητα εμπόδια.
Αυτό που χρειάζεται άμεσα ο Νίκος είναι ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο, προκειμένου να μπορεί μόνος του να βγει μια βόλτα έξω από το σπίτι, αφού το συμβατικό καροτσάκι δεν μπορεί ο ίδιος να το κινήσει. Το κόστος ενός ηλεκτρικού αμαξίδιου, βέβαια, είναι δυσβάστακτο για την οικογένεια, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει με τα μεροκάματα που κάνει η μητέρα όπου και όποτε βρει. Να σημειωθεί ότι ο άλλος γιος της οικογένειας υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, ενώ η κόρη είναι άνεργη κομμώτρια. Η κα Πιπεράκη ζητά την οποιαδήποτε βοήθεια μπορεί να παρασχεθεί ακόμα και από επιχειρηματίες της περιοχής που θα μπορούσαν να προσφέρουν μια θέση εργασίας σε κάποιο από τα μέλη της οικογένειας, αφού, όπως υπογραμμίζει η ίδια, αυτό θα αποτελέσει βοήθεια προς το μικρό Νίκο.
Να σημειωθεί πως ούτε και ο πατέρας μπορεί να προσφέρει στον γιο του, καθώς και εκείνος είναι άνεργος. Έτσι, η τετραμελής οικογένεια βρίσκεται στο έλεος του Θεού, με την Πολιτεία να είναι απούσα. Η κα Πιπεράκη είναι μια αξιοπρεπής γυναίκα και μια στοργική μητέρα που δακρύζει όταν μιλάει για το πρόβλημα του Νίκου, λέγοντας ότι προσπαθεί, παρά τις δυσκολίες, να κρατηθεί στα πόδια της για να στηρίξει εκείνον που την έχει ανάγκη. Παρόλο που στην εποχή της κρίσης που διανύουμε έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει αλληλεγγύη, φαίνεται ότι δεν συμβαίνει το ίδιο και στις πολύ κλειστές κοινωνίες και έτσι η οικογένεια δεν έχει τη στήριξη που θα έπρεπε. Σε αυτή την περίπτωση είναι ανάγκη να κινητοποιηθούν όλοι: δήμος, εκκλησία, πολιτεία και κοινωνία, προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας, αλλά και ο μικρός να αποκτήσει σύντομα το αναπηρικό αμαξίδιο που έχει μεγάλη ανάγκη.
Επιβεβλημένη ανάγκη αποτελεί και η προσφορά εργασίας, η οποία για την κα Πιπεράκη δεν αποτελεί επαιτεία αλλά δικαίωμα για να μπορέσει να προσφέρει στα παιδιά της καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αλλά και να μην τους στερήσει τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.
aixmi-news.gr
