Γράφει η πρεσβυτέρα
Καλλιόπη Μπανάκα – Σαλάππα
τ. Σχολική Σύμβουλος Π.Α.
Έφυγε απ’ τη ζωή ο Πρόεδρος του Νομαρχιακού Συλλόγου ΑμεΑ
Νομού Αιτωλ/νίας «Η ΕΛΠΙΔΑ» Θεόδωρος Μαδιάς.
Για το χαμό του εκφράζω τη βαθύτατη θλίψη μου και τα συλλυπητήριά
μου στην οικογένειά του.
Δυστυχώς ο Θόδωρος έφυγε νωρίς, στο χώρο σωφρονισμού του,
μετά από δικαστική απόφαση......
Όλοι όσοι έχουμε Άτομα, όχι άτομο, στα σπίτια μας με ειδικές
ανάγκες, τον γνωρίζαμε πολύ καλά από πολύ παλιά, από τότε που στην οδό Π. Σούλου είχε το κατάστημά του με είδη για τη φροντίδα
των Αναπήρων. Από τότε που ήταν πρόεδρος του Συλλόγου Παραπληγικών και διεκδικούσε, διεκδικούσε και εξυπηρετούσε τα ΑΜΕΑ.
Καθηλωμένος σε Αναπηρικό Καροτσάκι καθημερινά ήταν στο
γραφείο του για να βοηθήσει και να διεκδικήσει πράγματα για τα ΑΜΕΑ. Για να διεκδικήσει ως υποστηρικτής στο Αγρίνιο της ΕΕΑΣΚΠ
Αγρινίου (Ελληνική Ένωση για την αντιμετώπιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας με έδρα την Πάτρα).
Ακούραστος ο Θόδωρος συζητούσε μαζί μας τα προβλήματα των
ΑΕΜΑ κι απ’ τη θέση του διεκδικούσε δυναμικά. Αν βλέπατε με πόση δυσκολία επιβιβαζόταν και αποβιβαζόταν βοηθούμενος από
το αυτοκίνητό του θα θαυμάζατε την υπομονή του, την αντοχή του, τη θέλησή του και την ελπίδα του.
Ο Αγώνας του στο στίβο της ζωής ήταν καθημερινός. Μαζί με
τις ειδικές του ανάγκες είχε και τις ειδικές του δεξιότητες. Πάλεψε για τα δικαιώματα των Αναπήρων. Δυστυχώς τον 20ό αιώνα
διεκδικούσε τα αυτονόητα, μη αποκλεισμό των ΑμεΑ, προσβασιμότητα, όχι περιορισμένη, δικαιώματα στην αγορά εργασίας. Φρόντισε
να προσφέρει στα ΑΜΕΑ το αυθεντικό και ουσιαστικό περιεχόμενο των εννοιών της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης,
της εργασίας, της αλληλεγγύης, της ασφάλειας. Ήθελε να υπάρχουν δομές ώστε τα ΑΜΕΑ να συνυπάρχουν, να μοιράζονται, να δημιουργούν.
Στόχος ζωής του ήταν η μεγίστη δυνατή λειτουργικότητα και ανεξαρτητοποίηση των ΑΜΕΑ και η ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία.
Καθηλωμένος στο Αναπηρικό Καροτσάκι διοργάνωνε πρωτοποριακές
επιμορφωτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες (ομιλίες, συνεστιάσεις, χορούς με ομιλητές) και με τη φωνή του παρουσίαζε το
πρόγραμμα και έθετε τα σχέδιά του και τους προβληματισμούς τους ώστε από κοινού να πάρουμε αποφάσεις ως Σύλλογος. Καλλιεργούσε
την πρώιμη αποδοχή της διαφορετικότητας, ώστε οι μελλοντικοί ενήλικες να πετύχουν τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της
αναπηρίας, στοχεύοντας στην καθολική προσβασιμότητα, την πραγματική ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ στην κοινωνία.
Θυμάμαι σε μία συζήτησή μας μου είπε: «Έχω τη μάνα μου
με φροντίζει, αν πεθάνει η μάνα μου, αλίμονό μου. Ξέρει η μάνα μου τις δυσκολίες μου. Λυπάμαι τους ανθρώπους με αναπηρία γιατί
αυτοί που τους φροντίζουν έχουν ελάχιστη καθοδήγηση και δεν μπορούν να τους υποστηρίξουν και ψυχολογικά».
Και για τις υλικές ανάγκες των ΑΜΕΑ φρόντιζε και ειδοποιούσε
να παραλάβουν τρόφιμα, ρούχα.
Κι έφυγε τώρα που η βαθειά οικονομική κρίση έχει επιδράσει
σημαντικά τις παροχές, τώρα που οι φίλοι του τον έχουν μεγάλη ανάγκη, τώρα που δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια της ψυχής, τώρα
που ο Θεός της ευσπλαχνίας και της αγάπης πρέπει να φωτίσει τα μυαλά των Κυβερνώντων. Γιατί τα δικαιώματα των Αναπήρων είναι
σπουδαία κατάκτηση, θησαυρός ανεκτίμητος, αγαθό πολιτιστικό, καρπός θεϊκός. Μ’ αυτά ο άνθρωπος εξυψώνεται από άτομο σε πρόσωπο,
από τες σε ον θεούμενο.
Ο Θόδωρος είχε καταλάβει ότι ο κάθε άνθρωπος υγιής ή ΑΜΕΑ
είναι δημιούργημα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού». Ο Χριστός έφερε στον κόσμο το Διακόνημα της αγάπης κι η αγάπη
εφαρμόζεται χωρίς στεγανά φύλου, φυλής, θρησκείας, εθνότητας, γλώσσας, αρτιμέλειας ή αναπηρίας. Αυτά ο Θόδωρος τα είχε καταλάβει,
τα πίστευε και ήταν δίπλα στα ΑΜΕΑ, για σειρά πολλών ετών, παρ’ όλο που η ζωή του ήταν δρόμος ανηφορικός, με δυσκολίες. Αλάτι
της ζωής του η ανάγκη αγάπης και προσφοράς στα ΑΜΕΑ.
Για κάποιο παράπτωμά του (που πέρυσι κάηκε και φέτος μύρισε)
σύρθηκε στα Δικαστήρια. Σε όλες τις δίκες εκτός από την τελευταία, του είχα συμπαρασταθεί με την παρουσία μου. Όταν τον αντίκριζα
στο καροτσάκι στο Δικαστήριο με κυρίευαν παράξενα συναισθήματα. Κάτι που έκανε στα νιάτα μέσα στην ανασφάλειά του, στην ανασφάλεια
που χαρακτηρίζει τα ΑΜΕΑ το πλήρωσε με τη ζωή του.
Απ’ την απόφαση του δικαστηρίου στο θάνατο. Που ήταν κατά
τη διάρκεια της δίκης οι ευεργετούμενοι;
Όλοι, οι Δικαστές, οι μάρτυρες, οι φίλοι οι ευεργετηθέντες,
ξέχασαν ότι η μοναξιά, οι δυσκολίες, οι ανησυχίες, τα ψυχολογικά προβλήματα απ’ την καθήλωση σε αναπηρικό καροτσάκι, η εγκατάλειψη
των δυνάμεων, η εξάρτηση και η ανάγκη εξυπηρέτησης από τρίτους τον έκαναν να υποφέρει;
Πιστεύω ότι χρειαζόταν κάποια ανθρώπινη επιείκεια. Ο άνθρωπος
είχε αυτοσωφρονηθεί και ανάπηρος προσέφερε με όλες του τις δυνάμεις.
Μπήκε σε φυλακές υψίστης ασφαλείας γιατί; Θα επιχειρούσε
να φύγει; Πώς, με το καροτσάκι; Είχε εκεί τη μανούλα του να τον φροντίζει; Αν υπάρχουν ελλείψεις και μη ανθρώπινες συνθήκες
στις ελληνικές φυλακές, ας φροντίσει η πολιτεία να διορθωθούν οι συνθήκες. Κι άλλη τιμωρία ήθελε ο Θόδωρος; Δεν μπορούσε να
αυτοσυντηρηθεί. Αν τον τιμωρούσαν με περιορισμό κατ’ οίκον σήμερα θα τον είχε παρεούλα η δυστυχισμένη μάνα του που τόσα χρόνια
με αγάπη τον φρόντιζε. Τραγικό πρόσωπο η μάνα και πρώτα και τώρα.
Ο Θόδωρος τιμωρήθηκε, τόσοι και τόσοι κατέστρεψαν το ελληνικό
κράτος και κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι με δύο πόδια, εκείνος με κανένα. Παρ’ όλο που πιστεύω στο νόμο, ο οποίος είναι σκληρός
αλλά νόμος, σαν άνθρωπος ένιωσα αφάνταστη λύπη.
Για την προσφορά του τον ευχαριστώ. Για το τέλος του λυπήθηκα,
γιατί μεριμνούσε για τα ΑΜΕΑ με διάκριση και σεβασμό. Ήταν φίλος μου γιατί πιστεύω ότι αν η φιλία ορίζεται ως αρετή που εδράζεται
επί του ήθους και της ευαγωγίας των ανθρώπων, η φιλία μας με ΑΜΕΑ είναι απαραίτητη. Αναγνωρίζοντας την προσφορά του στο Αναπηρικό
κίνημα του ζητώ συγνώμη για την αδιαφορία μας. Ποτέ δεν θα του πω Αντίο γιατί τον νιώθω κοντά μου.
Θόδωρε είσαι στην αγκαλιά του Θεού, αυτός ξέρει να συγχωρεί
τη μεταμέλεια, οι άνθρωποι όχι.
Καλέ μου φίλε θα σε θυμόμαστε με αγάπη.
