--------------------------------------------------
Η ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΚΡΙΣΗ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, αξιακή
---------------------------------------------------------------------
Επιδέχεται ανάλυση σε τρία επίπεδα :
Α΄ Η κρίση σε επίπεδο ελληνικό
Βασική αιτία :
Η Κομματοκρατία και Οικογενειοκρατία της Μεταπολίτευσης,
που υποσχέθηκαν κοινωνικό κράτος
και εγκαθίδρυσαν αισχρό, κομματικό και ληστρικό κράτος.
Β΄ Η κρίση σε επίπεδο διεθνές
Αιτία : Ο τρόπος που έγινε η Παγκοσμιοποίηση.
Το Laissez - faire = η απόλυτη και ανεξέλεγκτη ελευθερία της αγοράς,
και του Χρηματοπιστωτικού συστήματος,
που αφήνει ασύδοτη τη διεθνή κερδοσκοπία.
Γ΄ Η κάθαρση και υπέρβαση της κρίσης
Σε επίπεδο ελληνικό :
Να λογοδοτήσει και να πληρώσει η ντόπια νομενκλατούρα, που οδήγησε στην πτώχευση το λαό, για να νέμεται την εξουσία και το χρήμα η ίδια.
Σε επίπεδο διεθνές :
Να αναρρυθμιστεί εκ βάθρων το χρηματοπιστωτικό κύκλωμα, που πρώτα τρέφεται απ΄ τον ιδρώτα των λαών, και μετά στρέφεται εναντίον τους.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Υπό Κων/νου Ευ. Ράπτη – Διδάκτορος Φιλοσοφίας - Επιστημολογίας
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Ελληνική τραγωδία
Η Ελληνική κοινωνία ζεί σήμερα ένα δράμα πρωτοφανές, που ούτε επί Κατοχής, ούτε επί Χούντας είχε βιώσει.
Επί Κατοχής υπήρχε πείνα, στερήσεις, συλλήψεις, εκτελέσεις.
Επί Χούντας υπήρχε καταπίεση, ανελευθερία, εξορίες, φυλακίσεις.
Αλλά τα δεινά αυτά, όσο φοβερά κι αν ήταν, έπλητταν μόνο την υλική υπόσταση του Έλληνα. Το εσωτερικό του φρόνημα παρέμενε άθικτο και αδούλωτο. Η πεποίθησή του ότι οι ναζί θα φύγουν, η Χούντα θα πέσει, η ζωή θα ξανανθίσει και η πρόοδος θα συνεχισθεί, ήταν ακλόνητη.
Σήμερα δεν είναι. Διότι οι εξουσιαστές της Μεταπολίτευσης λήστεψαν, όχι μόνο τη γή, αλλά και την ψυχή των Ελλήνων. Όχι μόνο το εισόδημα τους, αλλά και το φρόνημά τους. Τα όνειρά τους, τα ιδανικά τους, την πίστη τους στη ζωή και στο μέλλον.
Δεν έφεραν μόνο φτώχεια, ανεργία, αδικία, απελπισία.
Αλλά και μειωμένη εθνική κυριαρχία. Και διεθνή ανυποληψία.
Κατέστησαν την Ελλάδα περίγελο της οικουμένης και παράδειγμα προς αποφυγήν.
Ο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος κ. Ανδρουλάκης είπε στους εξουσιαστές επί λέξει :
- Καταντήσατε την Ελλάδα πουτάνα ! Που πουλιέται και εξευτελίζεται, επί χρήμασι... Και δώσατε δικαίωμα στον διεθνή τύπο να εκφράζεται περιφρονητικά για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
«Πωλείται Ελλάς», βλέπουμε πράγματι κάθε τόσο, στον ελληνικό και διεθνή τύπο.
Για να εξοφληθεί το τεράστιο χρέος που επισώρευσαν οι Κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης στο λαό, εκποιείται τώρα η δημόσια περιουσία,
Κερδοφόρες επιχειρήσεις, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΡΤ, ΔΕΘ, ΕΥΔΑΠ, ΟΟΣΑ, βγαίνουν στο σφυρί.
- Πουλήστε δημόσια περιουσία για να σωθείτε ! επιτάσσει η Τρόϊκα, και η Κυβέρνηση υπακούει, δείχνοντας έτσι ποιος κυβερνά σήμερα τη χώρα, ποιος παίρνει αποφάσεις, και διαχειρίζεται τον δημόσιο πλούτο.
Τράπεζες, ταχυδρομεία, αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομοι, αιγιαλοί, παραλίες, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτροδότηση, άρδευση, όλα στο σφυρί.
Χερσαίος, ορυκτός και υποθαλάσσιος πλούτος, όπως πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ανεκμετάλλευτα ορυκτά, υποθηκεύονται και εκποιούνται.
Κι όχι μόνο ο φυσικός, αλλά και ο πολιτιστικός και ο μνημειακός πλούτος :
Δελφοί, Ολυμπία, Ακρόπολη, τελούν υπό διαπραγμάτευση με τους δανειστές !
Διότι, πλήν της οικονομικής, έχουμε και γενικότερη κρίση αξιών.
Ιστορία, γλώσσα, παράδοση, απεμπολούνται.
Η λαϊκή τέχνη και ο ελληνικός πολιτισμός αντικαθίστανται με σκουπίδια της ξένης και ντόπιας υποκουλτούρας.
Οι δε υπεύθυνοι γι΄ αυτή την πολύπλευρη κρίση αναποδογυρίζουν τις αξίες και μας παρουσιάζουν:
Την εκποίηση, ως αξιοποίηση.
Την ύφεση ως ανάπτυξη
Την Τρόϊκα ως σωτηρία.
Το Μνημόνιο ως λύτρωση.
Την υποδούλωση ως απελευθέρωση.
Για να μας σώσουν δε απ’ τη χρεωκοπία επιβάλλουν κάθε τόσο νέους φόρους, και στέλνουν έκτακτα εντάλματα πληρωμής, επί δικαίους και αδίκους.
Τα εντάλματα αυτά οι παραλήπτες τα λένε περιφρονητικά «χαρατσόχαρτα», και τα παρομοιάζουν με τον κεφαλικό φόρο που επιβαλλόταν στους ραγιάδες επί Τουρκοκρατίας. Πολλοί αρνούνται να πληρώσουν και καίνε τα «χαρατσόχαρτα» μαζικά έξω απ΄ το Υπουργείο Οικονομικών.
Ο κοινωνικός ιστός θρυμματίζεται. Ο οικονομικός. εργασιακός, αναπτυξιακός, εκπαιδευτικός ιστός της ελληνικής κοινωνίας, ραγίζει ανεπανόρθωτα.
Μετά τον Μίμη Ανδρουλάκη, και άλλη βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, η κυρία Βασιλική Παπανδρέου, ειρωνεύεται κι αυτή τους «σωτήρες» λέγοντας:
- Έξι φορές ως τώρα είπαμε στο λαό πως «τον σώσαμε» απ΄ τη χρεωκοπία, με τη φοροληστεία. Έλεος πιά ! Πόσες φορές ακόμα θα τον σώσουμε μ΄ αυτόν τον τρόπο ;
Ο δε λαός που «σώθηκε» έτσι κατεβαίνει στους δρόμους. Στην πλατεία Συντάγματος και σε άλλες πλατείες, και σε άλλες πόλεις, διαμαρτύρεται και αποδοκιμάζει το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του, που τους θεωρεί υπεύθυνους για την κρίση, την πτώχευση και τον διεθνή διασυρμό της Ελλάδας.
Τους φτύνει, τους μουντζώνει, τους γιαουρτώνει,
Δεν τους συγχωρεί προπαντός ότι παραχώρησαν, όχι μόνο την περιουσία, αλλά και την εθνική κυριαρχία στους ξένους.
Στην αρχαία Ελλάδα κάτι τέτοιο εθεωρείτο εσχάτη προδοσία.
Καθένας απ΄ τους αγανακτισμένους μοιάζει μ΄ ένα βαρέλι μπαρούτι, έτοιμο να εκραγεί. Φαντασθείτε να εκραγούν πέντε εκατομμύρια βαρέλια !
Αυτή η θλιβερή εικόνα κάνει το γύρο του κόσμου με τα ΜΜΕ, και εκθέτει διεθνώς την Ελλάδα.
Η θηλιά του χρέους
Όταν έπεσε η Χούντα, το 1974, ερείπια και συντρίμμια άφησε, αλλά δημόσιο χρέος και κίνδυνο χρεωκοπίας δεν άφησε. Το δημόσιο χρέος ήταν πολύ μικρό, εν σχέσει με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ). Γύρω στο 5%.
Η ισοτιμία δραχμής - δολαρίου ήταν 30/1.Και δραχμής/χρυσής λίρας ήταν 300/1.
Ο υπέρμετρος δανεισμός, το τερατώδες χρέος και το φάσμα της χρεωκοπίας, δημιουργήθηκαν στη Μεταπολίτευση.
Αυτό δεν εξιλεώνει τη Χούντα, αλλά χρεώνει τη Μεταπολίτευση.
Η οποία, αντί να βελτιώσει τους οικονομικούς δείκτες που παρέλαβε απ’ τη Χούντα, τους έκανε απείρως χειρότερους.
Στο διάστημα 1974 -1980 (κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή), το δημόσιο χρέος ανέβηκε στο 32% του ΑΕΠ.
Στο διάστημα 1981 -1990 (κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου) εκτινάχθηκε στο 112% του ΑΕΠ.
Στην περίοδο 1991 - 2009 (κυβερνήσεις Μητσοτάκη - Σημίτη - Καραμανλή Β΄) εκτοξεύθηκε στο 125 % του ΑΕΠ.
Και στην τελευταία διετία 2009 -2011 (Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου) ανέβηκε στο δυσθεώρητο 150 % του ΑΕΠ.
Ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) είναι, ως γνωστόν, η συνολική αξία των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε μια χώρα στη διάρκεια ενός έτους.
Αν απ΄ αυτό αφαιρεθεί το κεφάλαιο που δαπανήθηκε για να παραχθεί το ΑΕΠ, το ποσόν που μένει λέγεται Καθαρό Εθνικό Προϊόν.
Για να παραχθεί το ποσόν αυτό εργάσθηκαν όλοι οι κάτοικοι της χώρας, άρα πρέπει να διανεμηθεί σε όλους. Διαιρείται λοιπόν το εθνικό προϊόν δια του αριθμού των κατοίκων της χώρας, και το πηλίκον που βγαίνει ονομάζεται «κατά κεφαλήν εισόδημα» (income per head), και δείχνει το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων, κατά μέσον όρο βέβαια.
Απ’ τα παραπάνω βγαίνει ότι, όσο μικρότερο είναι το ποσοστό του ΑΕΠ που διαθέσουμε για την εξόφληση χρεών και δανείων, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα, και τόσο καλύτερο το βιοτικό επίπεδο του λαού.
Και αντιστρόφως : Όταν το δημόσιο χρέος ανεβαίνει και πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη. Στη δύσμοιρη Ελλάδα δεν το πλησιάζει απλώς, αλλά το ξεπερνά κατά πολύ. Σήμερα υπερβαίνει το 150 %, πράγμα το οποίο, αν αναχθεί σε ευρώ, σημαίνει – ενδεικτικώς :
Εθνικό Προϊόν της Ελλάδος : 250 δισεκατομμύρια ευρώ.
Δημόσιο χρέος της Ελλάδος : 370 δισεκατομμύρια ευρώ.
Κι επειδή εξακολουθούμε να δανειζόμαστε, χωρίς να παράγουμε, να εξάγουμε, να εισπράττουμε, να είμαστε ανταγωνιστικοί, το μεν εθνικό προϊόν μικραίνει, το δε δημόσιο χρέος ανεβαίνει και τείνει να γίνει εντελώς ανεξέλεγκτο.
Πού πήγαν όμως αυτά τα δισεκατομμύρια των δανείων, που συνήψαν οι Κυβερ-
νήσεις της Μεταπολίτευσης, και μας έκαναν να είμαστε σήμερα με τη θηλιά στο
λαιμό ;
Περνώντας μας ως ιθαγενείς, μας κορόϊδευαν τόσα χρόνια, διακηρύσσοντας ότι θεμελιώνουν κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας, κράτος ελευθερίας και δημοκρατίας.
Στην πραγματικότητα τα δισεκατομμύρια των δανείων σπαταλήθηκαν για να οικοδομηθεί ένα τερατώδες κομματικό και πελατειακό κράτος, που υπηρετεί, όχι τον πολίτη και τον πολιτισμό, αλλά τις ψηφοθηρικές και συνδικαλιστικές ανάγκες του κόμματος, τις πλουτοκρατικές και καριερίστικες βλέψεις των ανθρώπων του κόμματος, που κύριο μέλημα είχαν την απόκτηση, διατήρηση και νομή της εξουσίας.
Ένα παράδειγμα, απ’ τα πολλά. Οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης λεηλάτησαν, τα Αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων. Του ΙΚΑ, του Δημοσίου, του ΝΑΤ…
Τα Ταμεία αυτά δεν έχουν σήμερα να πληρώσουν τους ασφαλισμένους, οι οποίοι κατέθεταν, μια ζωή, τις εισφορές τους σ΄ αυτά. Οι εισφορές ληστεύθηκαν απ΄ τα τρωκτικά και διατέθηκαν για σκοπούς αλλοτρίους : ενισχύσεις κομμάτων, ενισχύσεις Τραπεζών, επαναπατρισμούς προσφύγων προς άγρα ψήφων, επενδύσεις στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου , επί ΠΑΣΟΚ (1999), ή στο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων επί Ν.Δ. (2007) κλπ..
Μαζική ληστεία, που καμιά μαφία δε θα τολμούσε να την κάνει, Την έκανε η Κομματοκρατία.
Την οποία βέβαια ψηφίσαμε εμείς. Δηλαδή ψηφίσαμε το ληστή μας
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και η πικρή αιτία του δράματος που ζει σήμερα η Ελλάδα. Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, αντί για κοινωνικό κράτος εγκαθιδρύθηκε αισχρό και ληστρικό κομματικό κράτος, σε δύο παραλλαγές : πράσινη και γαλάζια.
Η θεμελίωση του Κοινωνικού Κράτους
Η ιστορική και εξελικτική θεώρηση του κράτους δείχνει τά στάδια απ’ τά οποία πέρασε η ανθρωπότητα, για να φθάσει σε μια πολιτειακή οργάνωση κάπως ανθρώπινη και κάπως πολιτισμένη, που λέγεται κράτος δικαίου και κράτος πρόνοιας.
Απ΄ τις πρωτόγονες φυλές με το φύλαρχο ως αρχηγό, και τις πατριαρχικές οικογένειες με τόν πατριάρχη ως αρχηγό, περάσαμε στα πρώτα οργανωμένα κράτη της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου.
Κατόπιν στίς πόλεις - κράτη της αρχαίας Ελλάδος.
Στις ελέω Θεού βασιλείες του Μεσαίωνα…
Στίς απολυταρχίες της νεώτερης Ευρώπης…
Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της σύγχρονης εποχής.
Δρόμος μακρύς, επίπονος, πολυαίμακτος.
Χρειάσθηκαν αγώνες καί θυσίες λαών καί οραματιστών, για να συνειδητοποιηθεί η ιδέα, ότι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές μιάς χώρας δέν ανήκουν στην εκάστοτε κυβερνώσα φατρία, αλλά στο σύνολο των πολιτών. Οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν είναι ιδιοκτήτες, αλλά διαχειριστές του δημόσιου πλούτου.
Επομένως, αποστολή του κράτους είναι, τους πόρους που εισπράττει απ’ την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και απ’ τη φορολόγηση των πολιτών, να τους διαθέτει για την ευημερία του συνόλου.
Αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης το κράτος. Και δικαιώνονται οι αναρχικοί, τύπου Φούντα, που λένε ότι η κρατική εξουσία δεν λύνει, αλλά δημιουργεί προβλήματα. Γίνεται όργανο της άρχουσας τάξης και καταστρέφει την ευτυχία των πολλών.
Υπό την πίεση των ιδεών και των αγώνων αυτών, άρχισε να παίρνει υπόσταση το κράτος πρόνοιας (Welfare state). Με δειλά βήματα στην αρχή.
Στη Γερμανία του 1880 εισάγεται για πρώτη φορά το Εθνικό Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Το καθιερώνει ο σιδηρούς Καγκελάριος της ενιαίας Γερμανίας Όττο Βίσμαρκ.
Στην Αγγλία του Λόϋδ Τζώρτζ (1911), εισάγεται η εθνική ασφάλιση για την υγεία και την ανεργία.
Στη μεταπολεμική Ευρώπη κερδίζει έδαφος η περίφημη «Έκθεση Μπέβεριτζ», που θέλει επέκταση των κοινωνικών υπηρεσιών, «από την κούνια μέχρι τόν τάφο».
Τά θεμελιώδη αγαθά της ζωής όπως : υγεία, παιδεία, εργασία, ασφάλιση περίθαλψη, σύνταξη, πρέπει να παρέχονται σε χαμηλή τιμή ή και δωρεάν, κατά το δυνατόν.
Να παρέχονται δε, όχι από ιδιωτικούς κερδοσκοπικούς οργανισμούς, ή από τοπικές κοινότητες, ή απ’ την εκκλησία, αλλά απ΄ το κράτος, που για το σκοπό αυτό νέμεται τον πλούτο της χώρας και φορολογεί τους εργαζομένους, που παράγουν τον εθνικό πλούτο.
Εργασιακό Σύστημα, Εκπαιδευτικό Σύστημα, Ασφαλιστικό και Συνταξιοδοτικό Σύστημα, Εθνικό Σύστημα Υγείας, Ιατρική περίθαλψη, Στέγαση, Προστασία από κοινωνικούς κινδύνους, όπως είναι η ανεργία, η ασθένεια, η αναπηρία, η γήρανση …
Μέριμνα για τις ευπαθείς ομάδες, όπως είναι οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι ανάπηροι, οι γέροι, οι άγαμες μητέρες, τα εγκαταλελειμμένα παιδιά…
Όλα αυτά είναι κοινωνικά αγαθά και κοινωνικές υπηρεσίες, που πρέπει να παρέχονται όχι σαν χάρισμα ή σαν ελεημοσύνη από την εκάστοτε εξουσία, αλλά σαν οφειλή στον εργαζόμενο και φορολογούμενο πολίτη.
Εξ ού το όραμα και το σύνθημα, που είπαμε παραπάνω:
- Κράτος πρόνοιας από την κούνια μέχρι τόν τάφο !
Το όραμα αυτό υλοποιήθηκε, ως ένα βαθμό, σε Δυτικές χώρες, και σε μεγαλύτερο βαθμό στίς Σκανδιναβικές κοινωνίες, που εκπόνησαν και εφάρμοσαν ολοκληρωμένα συστήματα κρατικής πρόνοιας.
Η κατεδάφιση του Κοινωνικού Κράτους
Στην Ελλάδα το πρώτο βήμα προς το κοινωνικό κράτος έγινε με το ΙΚΑ ( Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων), που ιδρύθηκε το 1937, επί Μεταξά, οπότε θεσπίσθηκαν και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Τις κατακτήσεις αυτές σεβάσθηκαν και επέκτειναν οι μετέπειτα κυβερνήσεις, ακόμα και η Χούντα των συνταγματαρχών, που διέγραψε τα αγροτικά χρέη.
Χρειάσθηκαν δεκαετίες πολλές και θυσίες αιματηρές, για να οικοδομηθεί κράτος πρόνοιας στην Ελλάδα, και να αποκτήσουν οι φορολογούμενοι στοιχειώδη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Και ιδού τώρα το απίστευτο :
- Να θεμελιώνεται κοινωνικό κράτος επί δικτατορίας.
- Και να κατεδαφίζεται το κοινωνικό κράτος επί δημοκρατίας - και μάλιστα σοσιαλιστικής !
Μας πάνε πιο πίσω κι απ΄ την εποχή του Μεταξά, που καθιέρωσε τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τις συλλογικές συμβάσεις !
Και βλέπουμε σήμερα να περικόπτονται αγρίως μισθοί, συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις, επίδομα αδείας, δώρα Χριστουγέννων & Πάσχα, ασφάλιση, 8άωρο, 5νθήμερο, υγεία, παιδεία,
Ζητήματα όπως το εργασιακό, το ασφαλιστικό, το δημογραφικό, το συνταξιοδοτικό, το εκπαιδευτικό, το υγειονομικό, αντιμετωπίζονται σήμερα όχι με κοινωνική, αλλά με εμπορική και εισπρακτική λογική.
Εισάγονται θεσμοί σύγχρονης δουλεμπορίας, όπως είναι οι διάφορες μορφές της ευέλικτης εργασίας.
Η «λύση» αυτή - περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, καθιέρωση ελαστικής ή εκ περιτροπής εργασίας, απολύσεις, εφεδρείες κλπ. όχι μόνο δεν περιορίζει, αλλά ανακυκλώνει την κρίση.
Μειώνει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, άρα και τη ζήτηση αγαθών, άρα και τις εισφορές στο ασφαλιστικό σύστημα και στον κρατικό προϋπολογισμό.
Εφαρμόζεται ως λύση του προβλήματος η αιτία που το προκάλεσε !
Περαιτέρω : Μειώνει το εισόδημα των εργατών η φατρία, διατηρεί όμως και αυξάνει τα προνόμια των βουλευτών, υπουργών, συνδικαλιστών, αφισοκολλητών, πρασινοφρουρών, γαλάζιων παιδιών και λοιπών κοπριτών, για να τους έχει υποχείριους.
Τά δημόσια και κοινόχρηστα αγαθά γίνονται εμπορεύσιμα.
Γίνονται αγοραία προϊόντα, που τά απολαμβάνουν μόνο οι πλούσιοι.
Πρόκειται για ανατροπές μεγάλων και ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων του λαού. Τά κοινωνικά αγαθά που οφείλει να παρέχει το κράτος στούς φορολογούμενους πολίτες - υγεία, παιδεία, εργασία, ποιότητα ζωής, ασφάλιση, σύνταξη, σήμερα ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται.
Αντί να προσφέρονται ισοτίμως σε όλους απ’ το κράτος πρόνοιας, θα παρέχονται από κερδοσκοπικές επιχειρήσεις μόνο στους οικονομικά ισχυρούς.
Τέτοια εξέλιξη, στην αυγή της τρίτης χιλιετίας, είναι απαράδεκτη.
Στην Κοινωνία των Πολιτών, η ικανοποίηση των αναγκών, υλικών και πνευματικών, δεν έχει χαρακτήρα φιλανθρωπίας ή ελεημοσύνης απ’ την Πολιτεία, την Εκκλησία, τους Οργανισμούς κλπ. Έχει θεσμική, καταστατική υπόσταση, της οποίας φορέας είναι το Κοινωνικό Κράτος.
Στο Κοινωνικό Κράτος θεσπίζεται η πλήρης και μόνιμη απασχόληση. Όχι η «ευέλικτη», που, πλήν άλλων, υπονομεύει και ματαιώνει κάθε προσωπική, οικογενειακή και συλλογική ζωή.
Στο Κοινωνικό Κράτος, η οργανωμένη πολιτεία καλύπτει τους κοινωνικούς κινδύνους, ανεξαρτήτως και υπεράνω ελλειμμάτων ή πλεονασμάτων του Προϋπολογισμού, αφού πρόκειται για υπαρκτική συνιστώσα του Κοινωνικού Κράτους.
Άρα, όποιος το κατεδαφίζει, είναι σά να παραβιάζει το σύνταγμα και να καταλύει το πολίτευμα.
Το διακύβευμα είναι μεγάλο και ο κοινωνικός άνθρωπος δεν πρέπει να το ανεχθεί. Οφείλει να υπερασπισθεί τά θεμέλια της κοινωνικής συνύπαρξης.
Δεν είναι απλώς ζήτημα βιοτικό. Είναι υπεράσπιση της κοινωνίας και του πολιτισμού. Είναι ο λόγος ύπαρξης της κοινωνίας.
Η αντίσταση στην κατεδάφιση του Κοινωνικού κράτους προσλαμβάνει χαρακτήρα υπαρκτικού καθήκοντος.
Η απογοήτευση απ΄ την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Παγκοσμιοποίηση
Αν τώρα εντάξουμε την ελληνική κρίση στην ευρύτερη κατάσταση της Ευρωζώνης, και στην ακόμη γενικότερη της Παγκοσμιοποίησης, έχουμε τη σφαιρική εικόνα, που μας βοηθά να αναχθούμε στα πρωταρχικά αίτια και να αναζητήσουμε τά δραστικά φάρμακα για την υπέρβαση της κρίσης.
Κάνοντας ολιστική θεώρηση των πραγμάτων, βλέπουμε ότι :
Παρά τόν πολλαπλάσιο πλούτο που παράγεται σήμερα παγκοσμίως, χάρη στις νέες τεχνολογίες και τις νέες μέθοδοι παραγωγής αγαθών :
Αυξάνονται συνεχώς τα στρώματα των πτωχών, νεόπτωχων και απόκληρων.
Διότι ο συνεχώς αυξανόμενος πλούτος κατανέμεται άνισα.
Αντί να γίνει αναδιανομή του πλούτου προς τά άνω.
Γίνεται αναδιανομή της φτώχειας προς τά κάτω.
Αντί για Δημοσιοποίηση των αγαθών (δυνατότητα να τα καρπώνονται όλοι).
Γίνεται Ιδιωτικοποίηση του Κόσμου και των δημοσίων αγαθών.
Έχουμε συσσώρευση πολύ μεγάλου πλούτου στα χέρια πολύ λίγων σφετεριστών.
Δυόμισυ εκατοντάδες άνθρωποι ( = 250 άτομα), έχουν σήμερα τόσο εισόδημα, όσο δεν έχουν αθροιστικά δυόμισυ δισεκατομμύρια άλλοι.
Η αναλογία είναι 1/10 000 000 = ένα προς ένα δεκάκις εκατομμυριοστό.
Το Εβραιο-αμερικανικό λόμπυ ελέγχει σήμερα το 70% του παγκόσμιου πλούτου.
Ελέγχει το Χρηματοπιστωτικό σύστημα, Τράπεζες, Εταιρείες, Οργανισμούς κλπ.
Το όνειρο ης Ενοποιημένης Ευρώπης ήταν απατηλό.
Η όραμα της Παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που θα έφερνε εργασία και ευημερίας σε όλους, ήταν αυταπάτη.
Globalization and its discontents - Η Παγκοσμιοποίηση και οι απογοητεύσεις της, είναι σήμερα συχνό θέμα στον παγκόσμιο τύπο.
Η διακήρυξη ότι το laissez-faire (η απόλυτη ελευθερία της αγοράς) φέρνει μείωση των τιμών και δίκαιη κατανομή αγαθών, ήταν ένα μεγάλο ψέμα :
Η δήθεν ικανότητα της αγοράς να αυτορυθμίζεται, διεψεύσθη παταγωδώς.
Διεθνείς οργανισμοί, που έγιναν για την προάσπιση της οικουμενικής ιδέας, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κλπ. θέτουν τά συμφέροντα της Wall Street υπεράνω των αδύναμων χωρών και της οικουμενικής ιδέας. (Γουώλ Στρήτ είναι Το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και γενικότερα το Χρηματοοικονομικό Σύστημα),
Αυτά όλα συμβαίνουν επειδή αντεστράφη η σχέση των δύο θεμελιωδών λειτουργιών της κοινωνίας, που είναι η Οικονομία και η Πολιτική.
Στην υγιή κατάσταση πραγμάτων, η Οικονομική Λειτουργία υπόκειται στην Πολιτική Λειτουργία. Ελέγχεται, κατευθύνεται, νοηματοδοτείται και εξανθρωπίζεται απ΄ αυτήν.
Στην νοσηρή κατάσταση πραγμάτων, η Πολιτική Λειτουργία γίνεται θεραπαινίδα της Οικονομικής. Και εκχωρεί τη δυνατότητα λήψης κρισίμων αποφάσεων στη Διεθνή των Τραπεζών, των Οίκων Αξιολόγησης και των Κερδοσκόπων.
Αυτό, ως ένα βαθμό, συνέβαινε πάντα. Σήμερα όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και φθάσαμε στο φαινόμενο που λέγεται διεθνώς :
Financialization (φαϊνάνσιαλ-ιζέϊσιον) και σημαίνει :
Χρηματιστικοποίηση των πάντων.
Της οικονομίας, της κοινωνίας, της υγείας, της παιδείας, των ανθρωπίνων σχέσεων. Θεοποιείται η αγορά, όπου όλα αγοράζονται και πουλιώνται
Το χρηματο-οικονομικό σύστημα αυτού του τύπου πρώτα δημιουργεί την κρίση, και μετά την εκμεταλλεύεται. Είναι ο Καπιταλισμός της καταστροφής, ο οποίος :
Ενσπείρει πρώτα πανικό σ΄ ένα λαό, με το φόβο της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας, της εξαθλίωσης.
Και εφορμά έπειτα, «να σώσει» το λαό, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλους μηχανισμούς, αφού έχει καμφθεί η αντίσταση του λαού, δια του πανικού.
Είναι το Δόγμα του Σόκ - “The Shock Doctrine” - όπως λέγεται διεθνώς, και έχει εφαρμοσθεί τα τελευταία χρόνια σε χώρες όπως η Χιλή, η Αργεντινή, η Ινδονησία, και άλλες, στις οποίες έφερε φτώχεια, εξαθλίωση, εξάρτηση.
Εφαρμόζεται εν μέρει και στη σημερινή πανικόβλητη Ελλάδα, με το ΔΝΤ, τους Οίκους Αξιολόγησης και τους Κερδοσκόπους.
Το δόγμα αυτό εισηγήθηκε η λεγόμενη Οικονομική σχολή του Σικάγου, με πρώτον διδάξαντα τον Μίλτον Φρήντμαν, που θεωρείται ο πιο δυνατός οικονομολόγος του δευτέρου ημίσεως του Εικοστού Αιώνα.
Απ’ την Οικονομολογία αυτή επηρεάσθηκαν και ως ένα βαθμό την εφήρμοσαν :
Πρόεδροι των ΗΠΑ, όπως ο Ρόναλντ Ρήγκαν.
Πρωθυπουργοί της Αγγλίας, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ρώσοι μετακομμουνιστικοί, όπως ο Βλαδιμίρ Πούτιν.
Αξιωματούχοι του ΔΝΤ, ηγέτες του Τρίτου κόσμου, κ.ά.Η θεραπεία - σόκ (Shock therapy), που προτείνει η Σχολή του Σικάγου, δοκιμάσθηκε σε πολλές χώρες :
Στη Χιλή του Πινοσέτ.
Στη Ρωσία του Γιέλτσιν.
Στην μετακομμουνιστική Κίνα.
Στην Αργεντινή, στην Ινδονησία κ.α.
Στις περισσότερες περιπτώσεις χειροτέρευσε την κρίση, αντί να τη θεραπεύσει.
Το φάρμακο ήταν χειρότερο απ΄ την αρρώστια, που έπρεπε να θεραπεύσει.
Αυτό το θανατηφόρο φάρμακο χορηγείται τώρα και στη δύσμοιρη Ελλάδα.
Οι άλλες λύσεις που προτείνονται για την έξοδο απ΄ την κρίση είναι γενικότερα οι εξής;
1.Λιτότητα. Ηπιότερη μορφή του σόκ. Με περικοπή δαπανών, μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών, απολύσεις εργαζομένων, όταν κρίνονται υπεράριθμοι κλπ.
Είναι η προτιμώμενη λύση και συνταγή απ’ την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλά και η χειρότερη λύση, διότι επιδιώκει τη σταθεροποίηση μέσω
της ύφεσης, που σημαίνει τεράστιο κόστος για τους εργαζομένους. Εφαρμόζεται ήδη στην Ελλάδα και προετοιμάζεται γιά Ισπανία - Πορτογαλία – Ιρλανδία.
2.Μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης. Διευρυμένος ευρωπαϊκός προϋπολογισμός. Διευρωπαϊκές βιομηχανικές επενδύσεις. Μεταβίβαση πόρων απ’ τις πλουσιότερες στις φτωχότερες χώρες. Προστασία της απασχόλησης.
Τα μέτρα αυτά όμως συνεπάγονται κίνδυνο να πέσει η αξία του ευρώ και να απειληθεί ο διεθνής ρόλος του.
3. Ριζοσπαστική έξοδος απ’ την Ευρωζώνη. Επάνοδος στο τοπικό νόμισμα, με δραστική υποτίμησή του η έναντι του ευρώ. Παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους.
Η λύση αυτή, απ’ τους αστούς μέν θεωρείται καταστροφική.
Απ’ τους μαρξιστές όμως θεωρείται σωστική, υπό τον όρο ότι θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, θα επεκταθεί ο δημόσιος έλεγχος στις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, θα απαγορευθεί η μεταφορά κεφαλαίων στο εξωτερικό κλπ.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, απ΄ την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι σήμερα, παρατηρείται μια υποχώρηση της επιρροής του μαρξισμού, στο χώρο της οικονομικής και κοινωνικής θεωρίας. Η Αριστερά έχασε την αυτοπεποίθησή της και αναλώνεται σε ηθική, κοινωνική και φιλοσοφική κριτική του καπιταλισμού.
Η κρίση της Ελλάδας, η κρίση της Ευρωζώνης, η παγκόσμια κρίση, είναι κρίση του Καπιταλισμού ! Αυτός φταίει για όλα !
Θα πρέπει η Αριστερά να ανακτήσει το όραμα της κοινωνικής αλλαγής, και να διατυπώσει σοβαρότερες και πιο επεξεργασμένες προτάσεις.
Όσον αφορά τον καπιταλισμό, ισχύει αυτό που είπε ο Τσώρτσιλ για τη δημοκρατία:
- Είναι το χειρότερο πολίτευμα, εξαιρέσει όλων των υπολοίπων ( ! ).
Δηλ. η Δημοκρατία έχει μειονεκτήματα, αλλά όλα τα άλλα πολιτεύματα έχουν περισσότερα ! Άρα επιλέγουμε τη Δημοκρατία, όχι επειδή είναι το άριστο πολίτευμα, αλλά επειδή είναι λιγότερο κακό, εν συγκρίσει με τά άλλα !
Έτσι και ο καπιταλισμός :
-Είναι το χειρότερο οικονομικό σύστημα, εξαιρέσει όλων των υπολοίπων !
Τα οποία είναι ακόμα χειρότερα. Π.χ. ο πρώην υπαρκτός σοσιαλισμός. Που κατέρρευσε εκ των έσω, επειδή έφερε στους λαούς μεγαλύτερη φτώχεια, ανελευθερία και δυστυχία, απ’ ό,τι ο καπιταλισμός.
Άρα ανεχόμαστε τον Καπιταλισμό, όχι διότι είναι καλός, αλλά επειδή είναι λιγότερο φρικτός απ τον ναζισμό τύπου Χίτλερ, απ΄ τον Κομμουνισμό τύπου Στάλιν, κλπ.
Ο Καπιταλιστής είναι τόσο άπληστος, που πουλάει τα πάντα για το κέρδος.
Και τη γυναίκα του και την αδελφή του μπορεί να εκπορνεύει για το κέρδος.
Ο Μάρξ είπε, ότι ο Καπιταλιστής είναι ικανός, χάριν του κέρδους, να πουλήσει ακόμα και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν !
Σοφή διαπίστωση. Σ΄ αυτή θα στηριχθούμε για να τον εξοστρακίσουμε.
Και να βάλουμε στη θέση του ένα παγκόσμιο σύστημα, που θα είναι :
- Όχι Παγκοσμιοποίηση, τύπου Χίτλερ και Γ΄ Ράϊχ, όπως τείνει να γίνει η σημερινή.
- Ούτε Παγκοσμιοποίηση τύπου Στάλιν και Γκουλάκ, που νοσταλγούν κάποιοι «αριστεροί».
- Αλλά Παγκοσμιοποίηση, που θα συνδυάζει ελευθερία της αγοράς και έλεγχο της αγοράς ταυτοχρόνως.
Θα καταστρώσει Κοινωνικό Σχεδιασμό, που θα θεραπεύει τις αδικίες της φύσης και της ζωής.
Ο Κέυνς εισηγήθηκε έλεγχο της αγοράς για να προλαμβάνονται οι κρίσεις.
Αυτό όμως εφαρμόσθηκε με στρεβλό τρόπο:
«Κεϋνσιανισμός» για τους πλουσίους – «Μονεταρισμός» για τους φτωχούς.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά, αντί ενιαίου μέτρου, φέρνουν αρνητικό αποτέλεσμα.
Η έλλειψη ρυθμιστικών κανόνων, για τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οδηγεί σε κρίσεις, σαν εκείνη του 2008 στην Αμερική, που παρά λίγο να προκαλέσει κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας.
Ο κίνδυνος δεν πέρασε, αλλά επεκτάθηκε στην Ευρώπη. Και όλα τα βάρη από την κρίση εκείνη, οι ισχυροί της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα περνούν τώρα στους κρατικούς προϋπολογισμούς, δηλ. στις πλάτες των φορολογουμένων.
Και υπηρετούν έτσι τους διεθνείς κερδοσκόπους, που θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία χωρών όπως η Ελλάδα, και τις ευκαιρίες που τους προσφέρει το σύστημα.
Τήν εποχή τής παγκοσμιοποίησης που ζούμε, όλη η γή είναι ένα μεγάλο χωριό, καί ό,τι συμβαίνει σ` ένα σημείο της έχει δραματικές επιπτώσεις καί στά άλλα.
Παράδειγμα η τρύπα τού όζοντος, η πυρηνική απειλή, τό πρόβλημα τού νερού, τής διατροφής, τών ασθενειών, κλπ.
Αυτά θά αντιμετωπισθούν άν διαμορφώσουμε, όχι μόνο τοπική, αλλά καί πλανητική συνείδηση καί ευθύνη. Αλλοιώς, τό Παγκόσμιο Χωριό θά βουλιάξει αύτανδρο.
Στο σκοπό αυτό αποβλέπουν διαφωτιστικά κινήματα, όπως η προσφάτως ιδρυθείσα ΕΥΕΚ = Ένωση για την υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους. Αποσκοπεί στην κατάργηση των ευέλικτων μορφών της σύγχρονης δουλεμπορικής εργασίας, και στην επαναθεμελίωση του Κοινωνικού Συστήματος και του Κοινωνικού Κράτους.
Αλλοιώς, λέει στη διακήρυξή της η Ένωση, επιστρέφουμε στην εποχή των σπηλαίων και στην κατάσταση του «πρωτανθρώπου», που είναι υποχρεωμένος, έρημος και μόνος, να αντιμάχεται τους κινδύνους της ζωής μέχρις εσχάτων.
Είναι θλιβερό η παγκόσμια οικονομία, σταθερότητα και ευημερία, να εξαρτάται κάθε φορά από κυκλώματα τραπεζικά, χρηματιστηριακά, κερδοσκοπικά.
Είναι θλιβερό να κυβερνά τον κόσμο η Γουώλ Στρήτ.
Το αντίθετο θάπρεπε να συμβαίνει :
Η Πολιτική να προσδιορίζει την Οικονομία – Όχι η Οικονομία την Πολιτική.
Βέβαια ένα τέτοιο πείραμα έγινε στα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα και απέτυχε οικτρά. Αλλά η Πολιτική εκείνη δεν είχε κέντρο τον άνθρωπο – ούτε κάν το Προλεταριάτο, και ας λεγόταν πομπωδώς «Δικτατορία του Προλεταριάτου».
Είχε κέντρο τη νομενκλατούρα του κόμματος. Γι’ αυτό απέτυχε.
Στις σκανδιναβικές χώρες, που είχαν άλλη φιλοσοφία, το πείραμα πέτυχε.
Μια τέτοια συνταγή, σουηδικού τύπου, μας χρειάζεται ίσως στην παρούσα φάση.
Ελληνική Τραγωδία. Κάθαρση και υπέρβαση
Αρχίσαμε με την ελληνική τραγωδία, και θα κλείσουμε μ’ αυτήν.
Έχοντας τώρα προ οφθαλμών, όχι μόνο την τοπική, αποσπασματική, αλλά και τη Μεγάλη Εικόνα των Πραγμάτων, μπορούμε να αποτιμήσουμε ασφαλέστερα την κατάσταση και να πούμε.
Η διεθνής κρίση επιδείνωσε την ελληνική, αλλά δεν την δημιούργησε εξ αρχής.
Τη βρήκε κοχλάζουσα, και απλώς τη χειροτέρεψε. Πρωταρχική αιτία εδώ είναι η Κομματοκρατία της Μεταπολίτευσης, που διέβρωσε την ελληνική οικονομία και κοινωνία, και την κατέστησε ανίκανη να αντισταθεί στους έξωθεν τριγμούς.
Έγινε όμως αφορμή η διεθνής αστάθεια, να έλθει στο φώς και μια άλλη πτυχή της ελληνικής κρίσης, που είναι όπως είπαμε, πολύπλευρη και πολυδιάστατη.
Η δημόσια ομολογία του Πρωθυπουργού, ότι αναγκασθήκαμε να παραδώσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένους, δείχνει ότι πίσω απ’ τον μπαμπού-
λα της χρεωκοπίας κρύβονται κι άλλες επιδιώξεις.
Η Αμερική και το ΝΑΤΟ πιέζουν, ως γνωστόν, για «δίκαιη λύση» των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στον Έβρο, στον εναέριο χώρο κλπ. ώστε να ενταχθεί η Τουρκία στην ΕΕ.
Πιέζουν επίσης για διευθέτηση της διαφοράς με τα Σκόπια στο θέμα του ονόματος. ώστε να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ.
Και για διευθέτηση της τριβής με την Αλβανία στο θέμα της «Τζαμουριάς» (Θεσπρωτίας της Ηπείρου).
Οι Σκοπιανοί εν τω μεταξύ κυκλοφορούν διεθνώς χάρτες με τη «Μακεδονία του Αιγαίου», όπως τη λένε, που φθάνει ως τον Όλυμπο, έχει πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και τελεί προσωρινώς υπό ελληνική κατοχή, ενώ ανήκει κανονικά στο κράτος των Σκοπίων !
Οι Αλβανοί κυκλοφορούν τους δικούς τους χάρτες, με τη «Μεγάλη Αλβανία», που εκτείνεται προς βορράν ως το Κόσσοβο της Σερβίας, και προς νότον ως την Πρέβεζα της Ελλάδος !
Οι δε Τούρκοι διεκδικούν το μισό Αιγαίο, την υπόλοιπη Κύπρο, και την υπόλοιπη Θράκη, την δυτικώς του Έβρου ! Ακόμα και… αυτονόμηση του Καστελορρίζου !
Για την Ελλάδα δεν υπάρχουν βέβαια τέτοια θέματα. Είναι λελυμένα διά διεθνών συνθηκών. Και όμως ανακινούνται απ΄ τις ενδιαφερόμενες χώρες, με την υποστήριξη της Αμερικής και του ΝΑΤΟ.
Οι δυνάμεις αυτές, Αμερική – ΝΑΤΟ, θέλουν, ως γνωστόν, τη Βαλκανική Χερσόνησο κατακερματισμένη και απολύτως ελεγχομένη.
Γι΄ αυτό πρώτα σαλαμοποίησαν τη Γιουγκοσλαβία σε μικρά και ανίσχυρα κρατίδια.
Έπειτα βομβάρδισαν ανηλεώς τη Σερβία, και απέσπασαν απ’ αυτή το Κόσσοβο.
Και τώρα υποθάλπουν αιτήματα για επανακαθορισμό των συνόρων, Μεγάλη Αλβανία, Σκοπιανή Μακεδονία, Ανεξάρτητη Θράκη, συνεκμετάλλευση του Αιγαίου κλπ.
Όταν λοιπόν μετά απ’ αυτά, ακούμε κυβερνητικούς κύκλους να δηλώνουν ότι :
«Παραχωρήσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους εταίρους, για να βγούμε απ΄ την κρίση», αναρωτιόμαστε :
Η «παραχώρηση» αφορά τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης ή και άλλα θέματα, όπως τα παραπάνω ;
Αν ισχύει το δεύτερο, η κρίση μεταλλάσσεται από οικονομική σε εθνική.
Γίνεται η απόλυτη εθνική ντροπή και η έσχατη εθνική προδοσία.
Στην αρχαία Ελλάδα όποιος τολμούσε να προσφέρει τμήματα της εθνικής ακεραιότητος σε ξένους, στιγματιζόταν ως προδότης και λογοδοτούσε γι’ αυτό.
Το λέει ο Πλάτων, στο έργο του «Πολιτεία» και το επαναλαμβάνει ο Σεφέρης στο ποίημά του «Επί ασπαλάθων».
Οι δικοί μας φωστήρες πέρασαν στο Σύνταγμα διάταξη περί «μη λογοδοσίας» και «μη ευθύνης υπουργών», και συνεχίζουν το έργο τους ανενόχλητοι.
Γι΄ αυτό ευρέως διαδεδομένη είναι σήμερα η εντύπωση ότι τη στρατιωτική Χούντα
του 1974 διαδέχθηκε η Κοινοβουλευτική Χούντα της Μεταπολίτευσης. Και το πολίτευμα που εγκατέστησε είναι στην ουσία, όχι «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», αλλά «Κοινοβουλευτική Δικτατορία».
Κοινοβουλευτική τυπικώς, διότι υπάρχει Βουλή, Σύνταγμα, νόμοι, Αντιπολίτευση.
Αλλά Δικτατορία ουσιαστικώς, διότι όλα αυτά υπολειτουργούν.
Η χώρα κυβερνάται δικτατορικώς από δυό πολιτικά τζάκια, που εναλλάσσονται στην εξουσία, σαράντα χρόνια τώρα.
Τά τζάκια αυτά δεν εκλέγονται απ’ την πλειοψηφία του λαού, όπως ορίζει το Σύν-
12
ταγμα, αλλά επιλέγονται από κέντρα εξουσίας που βρίσκονται εκτός Ελλάδος, και
προωθούν την πολιτική τους και τα συμφέροντά τους, έχοντας ως όργανα τέτοιους πολιτικούς - μαριονέτες.
Όλα αυτά τα χρόνια κυβερνούν τον τόπο και ρυθμίζουν τη ζωή μας, χωρίς να μας ρωτούν αν θέλουμε τέτοιες ρυθμίσεις, δυό οικογένειες : Μία πράσινη και μία γαλάζια, με τα παρακλάδια τους. Αυτή η γαλαζοπράσινη συντεχνία μας έχει φέρει σήμερα σε χρεωκοπία και διεθνή ανυποληψία, οικονομική, ηθική, πολιτιστική.
Δέχονται να παίξουν το ρόλο που τους αναθέτουν τα ξένα κέντρα, αφού το αντάλλαγμα είναι δελεαστικό : καριέρα, εξουσία, πλουτισμός – όλα εις βάρος του λαού τον οποίον υποτίθεται ότι υπηρετούν, ενώ τον εμπαίζουν.
- Έχουμε την εμπιστοσύνη του λαού ! λένε κομπαστικά. Υπογράψαμε συμβόλαιο με το λαό !
Το συμβόλαιό τους με το λαό όμως δεν έλεγε να αναδείξουν έναν κοινοβουλευτικό Πινοσέτ. Ούτε να φέρουν έναν ακόμα Τσολάκογλου, που παραδίδει την εθνική κυριαρχία σε ξένους. Το συμβόλαιο έλεγε, κάθε φορά, νά σχηματισθεί φιλολαϊκή κυβέρνηση, που δεν θα έκανε βέβαια θαύματα, αλλά ούτε τερατουργήματα.
Το συμβόλαιο έλεγε να σχηματίσουν Κυβέρνηση, που δεν θα λεηλατούσε τα αποθεματικά των ταμείων, δεν θα ανέβαζε το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, για κομματικές ανάγκες και προσωπικό πλουτισμό, δεν θα υποθήκευε το μέλλον των επομένων γενεών, δεν θα έκλεβε μισθούς και συντάξεις των εργαζομένων.
Το σεβάσθηκαν αυτό το συμβόλαιο ;
Δεν είναι ασφαλώς όλοι οι πολιτικοί τέτοιοι. Ήταν όμως δυστυχώς τέτοιες οι Κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, που συσσώρευσαν το δυσβάστακτο χρέος και έφεραν τη χώρα στη σημερινή χρεωκοπία και διεθνή ανυποληψία.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και η πικρή αιτία της τραγωδίας που ζεί σήμερα η Ελληνική κοινωνία.
***
Ο Μεσολογγίτης πεζογράφος Αντώνης Τραυλαντώνης, έχει γράψει, μεταξύ άλλων, ένα σημαντικό έργο με τίτλο «Λεηλασία μιάς ζωής». Ο ήρωας του έργου, ξεκινάει με όνειρα και στόχους υψηλούς τη ζωή. Και εργάζεται έντιμα και ακαταπόνητα, για να τα πραγματοποιήσει. Η ζωή του όμως και το όραμά του λεηλατούνται, ληστεύονται και συντρίβονται, όχι από υπαιτιότητα προσωπική, αλλά κοινωνική κα πολιτική.
Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία των Αθηνών, παραλλάσσοντας λίγο τον παραπάνω τίτλο, είχε προ καιρού, πρωτοσέλιδο θέμα με πηχυαίο τίτλο που έλεγε :
- Λεηλασία ενός λαού !
Και αναφερόταν σ΄ αυτούς που λεηλατούν, καταληστεύουν και εξευτελίζουν, όχι πιά ένα πρόσωπο, αλλά έναν ολόκληρο λαό.
Σε τέτοιου είδους ταγούς αναφέρεται ο Πλάτων και ο Σεφέρης.
Επειδή όμως αυτοί οι ταγοί , την κομματική γλώσσα την ξέρουν, αλλά την αρχαία ελληνική γλώσσα και σκέψη δεν την ξέρουν, δυστυχώς, και την πλατωνική ρήση δεν την καταλαβαίνουν, ας διαβάσουν το ποίημα του Σεφέρη «Επί ασπαλάθων», που είναι στη δημοτική γλώσσα.
Το έγραψε ο Νομπελίστας ποιητής την εποχή της Χούντας, με αφορμή την προδοσία της Χούντας, και προδιαγράφει σ΄ αυτό, όπως ο Πλάτων, τη νέμεση που περιμένει, όσους προδίδουν τα όσια και τα ιερά των Ελλήνων.
- Ου καταισχυνώ καταπιστεύματα ιερά. Κ. Ρ.
