Γράφει ο Παναγ. Δρέλλιας, Μαθηματικός
«Τα Ελεγεία της Οξώπετρας» (χαρακτηριστικό ποίημα της ώριμης περιόδου του Οδυσσέας Ελύτη)
Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων τι μακρυνές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου εναποθέτει τα νεογνά του ο δειλινός αέρας; Ονειρεύτηκες ποτέ σου ενα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις μη γνωρίζοντας πια Ερινύες; Οχι. Να γιατί καταρκυθμεύω που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες ανοίγονται στο φώς του ήλιου του κρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η Τρίτη να φανερωθεί έχει συνέχεια . Δεν θα την πω. Κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν. Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη. Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Κι άλλοι άλλα σ’αλλες. Αλλά … Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται…
Απο τους σημαντικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης Ελληνικής, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ποίησης ο Νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης (1911 – 1996) προσέχτηκε απο τις πρωτόλειες ακόμη στιχουργικές του καταθέσεις (Προσανατολισμοί 1940) για την πρωτοτυπία, τη χάρη, την καθαρότητα και τη διαύγεια της γλώσσας, ενός πράγματι ελληνικού λόγου που φανέρωνε την ψυχή του λαού, τον γαλανό ουρανό, το αέναο φως και την παραθαλάσσια γοητεία του μεσογειακού μας τοπίου. Οι μνημειώδεις του συλλογές: το λυρικό «Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (1946) και το επικό «Αξιον εστί» (1959) είναι εγγεγραμμένες στο αναγνωστικό υποσυνείδητο πολλών γενιών. Στις ύστατες συνθέσεις του, με ενδεικτικές : «Δυτικά της λύπης», την πασίγνωστη «Μικρός Ναυτίλος» και την αναφερόμενη στο σημερινό αφιέρωμα «Τα Ελεγεία της Οξώπετρας» Ο Οδυσσέας Ελύτης με στοχαστική διάθεση, φιλοσοφική ενατένιση, στωϊκή αναπόληση και μια βαθιά μελαγχολία μας χάρισε στίχους ατελείωτης έξαρσης. Στους σημερινούς καιρούς, της αισθητικής ισοπέδωσης και της ηθικής ευτέλειας, η πνευματική επαφή με το βαρύτιμο έργο του καθίσταται απαραίτητη για τη συλλογική μας αυτοσυντήρηση και την αναγκαία λογοτεχνική μας αυτογνωσία.
Αγρίνιο (Σεπτέμβριος 2010)
Π.Κ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου