Του συνεργάτη μας ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ
e-mail: a. moudouris @ gmail. Com
Το 72,7 % των πολιτών, βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, αποδοκιμάζει έντονα το πολιτικό σύστημα και κρίνει πως δεν είναι άξιο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δώσει λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Ως κύρια αιτία αυτής της αδυναμίας θεωρεί τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τον αδιάκοπο αγώνα που γίνεται καθημερινά για την εξουσία. Η διάγνωση αυτή των πολιτών δεν σταματά μόνο σε έναν ή δύο πολιτικούς σχηματισμούς αλλά τους διαπερνά όλους οριζόντια προμηνύοντας έτσι δονήσεις κι αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα. Αυτές τις μέρες ζούμε την Τρίτη και χειρότερη εθνική περιπέτεια από της απελευθέρωσης του έθνους, με την πατρίδα μας ρεζιλεμένη, καταχρεωμένη, ταπεινωμένη, και υπόδουλη στην ΤΡΟΙΚΑ και το Δ.Ν.Τ.
Επί έξι ημέρες ερήμην του αγανακτισμένου και ταλαίπωρου λαού, παιζόταν μια απερίγραπτη φαρσοκωμωδία, η οποία στήθηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας, ίσως τον χειρότερο της Μεταπολίτευσης, με μια δικαιολογία που ο καθένας θα μπορούσε να δώσει και διαφορετικές ερμηνείες. Η ιδέα του δημοψηφίσματος, η μαύρη νύχτα στις Κάννες, η ανταρσία των «πράσινων» βουλευτών και η πίεση να εγκαταλείψει την πρωθυπουργία έφθειραν ακόμη περισσότερο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και το ίδιο του το κόμμα εισέρχεται πλέον στην κρισιμότερη καμπή της ιστορίας του, καθώς κινδυνεύει με διάσπαση, αλλά και να χάσει τη δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων.
Επίσης η Ν.Δ. , η οποία εκ των πραγμάτων θα υποστεί φθορά με τη συμμετοχή στην Κυβέρνηση Παπαδήμου μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ, φρόντισε να επιλέξει μια αφ’ υψηλού και στοχευμένη συμμετοχή, παίρνοντας δυό Υπουργεία (Εξωτερικών και Άμυνας) που κατά κανόνα δεν δημιουργούν ζημιές αλλά κομματικά κέρδη. Δεν πήρε την αντιπροεδρία και απέφυγε τη σοβαρή εμπλοκή της στα «μνημονιακά» υπουργεία (Οικονομικών, Ανάπτυξης, Απασχόλησης, Υγείας). Είναι να τρελαίνεται κανείς με τα πολιτικά δρώμενα αυτής της χώρας. Από την πρώτη μέρα που ορκίστηκε η Κυβέρνηση Παπαδήμου, άρχισαν και οι πιέσεις, τα μαγειρέματα, οι ισορροπίες κι όλες εκείνες οι αναχρονιστικές μέθοδοι που θυμίζουν τον παλαιοκομματισμό.
Ο νέος πρωθυπουργός έμοιαζε να βρίσκεται σε ομηρία των κομματικών επιδιώξεων των τριών πολιτικών αρχηγών, η οποία αποτυπώνεται καθαρά στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Τα πρόσωπα που την απαρτίζουν, πλην του Τάσσου Γιαννίτση και του Γιώργου Σταυρόπουλου, δεν είναι της δικής του επιλογής αλλά των αρχηγών των κομμάτων που συμμετέχουν σ’ αυτή. Ούτε μικρότερη είναι, όπως ήθελε ο νέος πρωθυπουργός, αλλά μεγαλύτερη ( 48 μέλη, έναντι 41 της προηγούμενης). Πάντως το ευχάριστο είναι, ότι ο ελληνικός λαός, αν και είναι προβληματισμένος και συγκρατημένα αισιόδοξος δέχτηκε με ανακούφιση τον κ. Λουκά Παπαδήμο και την κυβέρνησή του, γιατί πιστεύει πως στις δύσκολες αυτές στιγμές για την πατρίδα μας μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα μπορούσε να έχει θετικά αποτελέσματα, λόγω της απομάκρυνσης, για τα κόμματα, του φόβου του πολιτικού κόστους. Τα κόμματα, κυρίως εκείνα της «εξουσίας», συνήθως δεν συμπαθούν, τις κυβερνήσεις συνεργασίας, όσο για τα μικρά, εκείνα θεωρητικά συχνά τις επικαλούνται, όταν όμως έρθει η ώρα της πράξης, κυρίως τα κόμματα της Αριστεράς αυτές τις συνεργασίες τις αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι !
Αλήθεια ! Είναι ποτέ δυνατόν ένας άνθρωπος που διαθέτει κοινό μυαλό να πιστέψει πως το Κ.Κ.Ε. μπορεί ποτέ να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. ; Πώς να συνεργαστείς με το Κ.Κ.Ε. , όταν η ίδια η αρχηγός του λέει: «πρέπει να γίνουν κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία οι μεγάλες επιχειρήσεις, ο φυσικός και ορυκτός πλούτος, να αναπτυχτούν με πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό λαϊκό έλεγχο και ότι πατριωτισμός σήμερα και λύση για το λαό σημαίνει κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την Ε.Ε. και διαγραφή του χρέους μονομερώς».
Μήπως κ. Παπαρήγα βρίσκεστε εκτός τόπου και χρόνου ; Τα μονοπώλια που αναφέρεστε είναι ισχυροί συνασπισμοί πολυεθνικών επιχειρήσεων. Πιστεύετε λοιπόν, πως η μικρή και χρεοκοπημένη Ελλάδα έχει τη δύναμη ν’ ανατρέψει όλο αυτό το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ;
Πώς να συνεργαστεί κάποιος με το Κ.Κ.Ε., όταν σ’ όλα λέει όχι, όταν τα «πιστεύω του» ακουμπούν πάντα στην στείρα αντίδραση ;
Θυμάμαι το Χάρυ Κλυν σε μια θεατρική επιθεώρηση, που σε κάποια «ατάκα» του, έλεγε : « Το Κ.Κ.Ε. , αν αύριο του παραδώσεις την εξουσία μετά από μια εβδομάδα θα κάνει διαδήλωση για να ρίξει την κυβέρνηση !
Είναι αλήθεια, ότι προσωπικά θεωρώ απαραίτητη την παρουσία της Αριστεράς στο πολιτικό «γίγνεσθαι» και δε σας κρύβω, πως υπήρχαν και υπάρχουν σ’ αυτό το χώρο αξιόλογα και έντιμα άτομα, όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μανώλης Γλέζος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Φώτης Κουβέλης και πολλά άλλα, τα οποία εκτιμώ και σέβομαι. Μάλιστα παλιότερα ομολογώ πως συμπαθούσα την Αριστερά, γιατί μιλούσε για συντροφικότητα, για συναδελφικότητα για λαϊκούς αγώνες. Σήμερα, όμως που είναι όλα αυτά;
Η Αριστερά έχει διασπαστεί και το κάθε κομμάτι της βάλλει κατά του άλλου. Τώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ, εγώ τι να πω ; Τα είπε όλα η κ. Παπαρήγα : « Οι κυβερνήσεις και οι λύσεις που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχουν δοκιμαστεί και χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια.
Αυτά που λέει περί αγωνιστικής διαπραγμάτευσης και διαγραφής του χρέους εντός Ε.Ε., με συγχωρείτε, είναι κουραφέξαλα ».
Λένε πολλοί, ευτυχώς που υπάρχει και το Κ.Κ.Ε. κι αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων και των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων.
Εξαρτάται, πως βλέπει κανείς τους αγώνες και πως επιλέγει τους τρόπους για ν’ αγωνιστεί. Κι εγώ θα βγω ν’ αγωνιστώ, όταν κάποιος μου στερήσει τα δικαιώματά μου. Ποτέ όμως δεν θα κλείσω τα λιμάνια για να εμποδίσω τον τουρίστα να έρθει και ν’ αφήσει δέκα ευρώ στη χώρα μου. Και βέβαια θα διαδηλώσω με τρόπο κόσμιο και πειστικό, θα χρησιμοποιήσω ακόμη και την πένα μου, προκειμένου να ενημερώσω και να πείσω την κοινή γνώμη, όμως ποτέ δε θα βλάψω τα συμφέροντα άλλων κοινωνικών ομάδων, γιατί έμμεσα βλάπτω και τα δικά μου.
Ωστόσο, η ανησυχία είναι αν η νέα κυβέρνηση υπονομευθεί, τόσο από τα κόμματα που θα την στηρίξουν, όσο κι από τους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ που συμμετέχουν σ’ αυτήν. Επίσης ενδιαφέρον έχει το πώς θ’ αντιδράσουν οι βουλευτές των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση στα δύσκολα νομοσχέδια που θα έρθουν για ψήφιση στη Βουλή.
Πάντως σε κάθε περίπτωση, ας αναλογισθούν όλοι αυτοί οι κύριοι τι συνέβη το 1897 και το 1922, όταν κάποιοι κατέστρεψαν τη χώρα μας.
