Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ
Ανάλυση του ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΠΑΚΟΛΑ.
Οι αραβικοί λαοί της Μεσογείου απ’ τις αρχές του 2011 βρίσκονται σε εντατική κινητοποίηση, που δίνει την εικόνα «επαναστατικής κατάστασης».
Αρχής γενομένης απ’ την Τυνησία, οι λαϊκές κινητοποιήσεις, προχωρούν στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία, στην Ιεμένη, λιγότερο στην Αλγερία, στη Λιβύη, στα αραβικά Εμιράτα (Μπαχρέϊν κ.λ.π.) και κρούουν την θύραν στο «θεοκρατούμενο» Ιράν. Το κύριο αίτημα των λαϊκών αυτών διαδηλώσεων είναι εκ πρώτης όψεως πολιτικό: «Να φύγουν οι δικτάτορες» και να ανατραπούν τα προσωποπαγή αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα που επιβιώνουν επί δεκαετίες ολόκληρες ερήμην της θέλησης των αραβικών λαών των χωρών αυτών, που τους έχουν στο γύψο, στην πολιτική ανελευθερία, στην οικονομική υποανάπτυξη, στον κοινωνικό μαρασμό και την εξαθλίωση. Η λαϊκή κατακραυγή ενάντια στους δικτάτορες και στα ανελεύθερα καθεστώτα των αραβικών αυτών χωρών, δεν συγκίνησε και ξεσήκωσε μόνο τους λαούς αυτών των χωρών, αλλά συγκίνησε ολόκληρη την Ανθρωπότητα, που παρακολουθεί με προσοχή και ενδιαφέρον τις λαϊκές αυτές κινητοποιήσεις – εξεγέρσεις. Ο δικτάτορας της Τυνησίας Μπεν Αλί τράπηκε σε φυγή δίκην κλέπτη και εγκληματία. Ο Πρόεδρος – δικτάτορας της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ υποχρεώθηκε κάτω απ’ την τρικυμιώδη αυτή κινητοποίηση του Αιγυπτιακού λαού, να παραιτηθεί και να παραδώσει την εξουσία στο στρατό, απ’ τον οποίο προέρχεται, για να πέσει έτσι στα «μαλακά» και να νοθεύσει το λαϊκό αίσθημα για γνήσια δημοκρατική λύση και παράδοση της εξουσίας στον εξεγερμένο αιγυπτιακό λαό.
Το ορμητικό λαϊκό κύμα προχωρεί και έχουμε παρόμοιες εξελίξεις και στις άλλες αραβικές χώρες, που παραπάνω αναφέρω.
Όλοι οι λαοί των χωρών αυτών σαν κύριο αίτημά τους προβάλλουν: «Δημοκρατία, Ελευθερία και ψωμί». Το αίτημα αυτό για δημοκρατία ενώνει τους εξεγερμένους αυτούς λαούς. Ο θρησκευτικός φανατισμός, το Ισλάμ και ο στείρος εθνικισμός υποχώρησαν μπροστά στο αίτημα για δημοκρατία και λαϊκές ελευθερίες.
Είδα και άκουσα στην τηλεόραση μια νεαρή διαδηλώτρια στο Κάϊρο να λέγει: «Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί είμαστε όλοι Αιγύπτιοι αδελφοί».
Όταν ο Νασέρ το 1952 κάνει την στρατιωτική επανάσταση στην Αίγυπτο, σα σύνθημά του και επιδίωξη έχει: την ανατροπή της μοναρχίας του Φαρούν, την ενοποίηση του αραβικού κόσμου όπου γης, στη βάση του εθνικισμού και της αντίθεσης προς το Ισραήλ και την «αποικιοκρατική» κα «ιμπεριαλιστική Δύση».
Η επανάσταση αυτή του Νασέρ στην Αίγυπτο, αργότερα η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση στην Αλγερία και σε άλλες αραβικές χώρες, στόχο είχαν τότε να κτυπήσουν την αποικιοκρατία, τις φεουδαρχικές δομές και επιβιώσεις, για να ανοίξει ο δρόμος για την εθνική απελευθέρωση και την πλήρη ανατροπή της αποικιοκρατίας και την κατάλυση των μοναρχικών βασιλικών καθεστώτων. Η κατάρρευση της αποικιοκρατίας που συντελείται μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (όπως η εξαφάνιση των αυτοκρατοριών στο τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου) δημιουργεί καινούργιες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές πραγματικότητες.
Μέχρι τότε στην αραβική βόρεια Αφρική και γενικά σ’ όλη την μαύρη Ήπειρο οι κοινωνίες που αναπτύχθηκαν στις συνθήκες της φεουδαρχίας και της αποικιοκρατίας ήταν κλειστές και αρχέγονες, και στηρίζονταν σε αδύνατες και φυσικές οικονομίες. Οι λαοί στην περιοχή αυτή ζούσαν κάτω από αφόρητες συνθήκες στερήσεων, εξαθλίωσης και ξένης και εγχώριας πολιτικής υποδούλωσης. Με την επανάσταση του Νασέρ και με τα άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, κυρίως στην Αλγερία, οι λαοί και οι κοινωνίες αυτές ήλπισαν και πίστεψαν στην πλήρη πολιτική, κοινωνική και οικονομική τους απελευθέρωση. Διαψεύστηκαν όμως στις ελπίδες τους αυτές. Γιατί στην αποικιοκρατία που είχε διαλυθεί υποκαταστάθηκαν σφαίρες και ζώνες επιρροής των μεγάλων, πρώην κα μη αποικιοκρατικών δυνάμεων. Καινούργιες δυνάμεις καταστολής επιβάλλονται σε βάρος των λαών αυτών, με στρατιωτικές δικτατορίες, με αυταρχικές βασιλικές μοναρχίες και θεοκρατικά ολοκληρωτικά καθεστώτα, που αποκλειστικά έχουν στα χέρια τους τον κυριότερο πλούτο των χωρών αυτών, το πετρέλαιο. Στις ιστορικές αυτές συνθήκες διεισδύει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και σαν οδοστρωτήρας σαρώνει κυριολεκτικά όλες τις προκαπιταλιστικές δομές και φεουδαρχικές επιβιώσεις. Προχωρεί ο τεχνικο-οικονομικός εκσυγχρονισμός και αναπτύσσονται καινούργιες παραγωγικές δυνάμεις, που επείγονται να προχωρήσουν και να αναπτύξουν περισσότερο την αστικο-καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι κοινωνίες των χωρών αυτών γίνονται πλέον ανοικτές και με την υπερμοντέρνα τεχνολογία των επικοινωνιακών μέσων (ραδιοτηλεόραση, κινητό τηλέφωνο, Ίντερνετ, face book κ.λ.π.) έρχονται σε επικοινωνία με όλο τον κόσμο, μορφώνονται όσο μπορούν, ανεβαίνει το επίπεδο της ιδεολογικο-πολιτικής τους ωρίμανσης, αναπτύσσονται έτσι οι συνειδήσεις τους και αλλάζουν τα μυαλά των ανθρώπων. Στήνονται όμως εμπόδια σ’ αυτή την εξέλιξη και πρόοδο, που θέλουν να τη σταματήσουν και να διαιωνίσουν την υποταγή των αραβικών λαών, την εκμετάλλευση και την καταλήστευση του πλούτου τους, που όπως αναφέρω, είναι κυρίως το πετρέλαιο.
Τα εμπόδια αυτά είναι οι αυταρχικές πολιτικές δομές, οι άδικες κοινωνικές δομές (προκλητικές κοινωνικές ανισότητες) και οι πολιτικές επιρροές των μεγάλων δυνάμεων. Η σύγκρουση της τεχνικο-οικονομικής προόδου και της ιδεολογικοπολιτικής ωρίμανσης των λαών αυτών με τα παραπάνω εμπόδια, οδηγεί στον ιστορικό αυτό ξεσηκωμό των αραβικών λαών της μεσογειακής Αφρικής, που κατεβαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν και αγωνίζονται για τον παραμερισμό των εμποδίων αυτών, για πολιτική Δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, μόρφωση και πολιτισμό, για ειρήνη και συναδέλφωση με όλους τους άλλους γειτονικούς λαούς.
Πόσο προφητικός υπήρξε ο Καρλ Μαρξ πάνω σ’ αυτά τα ιστορικά θέματα. Ας δούμε τι γράφει και υποστηρίζει ο μεγαλοφυής αυτός στοχαστής: «Στην κοινωνική παραγωγή για την κοινωνική ύπαρξή τους, γράφει ο Μαρξ, οι άνθρωποι μπαίνουν σε καθορισμένες σχέσεις, αναγκαίες, ανεξάρτητες απ’ τη θέλησή τους, σχέσεις παραγωγής που αντιστοιχούν σ’ ένα καθορισμένο βαθμό ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. Το σύνολο αυτό των σχέσεων παραγωγής συνιστά την οικονομική δομή της κοινωνίας, τη συγκεκριμένη βάση πάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα, στο οποίο αντιστοιχούν καθορισμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης».
Αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα εκεί κάτω στη μεσογειακή αραβική Αφρική. Ωρίμασαν ιστορικά οι συνθήκες για την ολοκλήρωση του αστικού μετασχηματισμού και για τις παραπέρα προοδευτικές εξελίξεις για δημοκρατία, πολιτικές ελευθερίες, ισότητα ανδρών και γυναικών, και για δίκαιη συμμετοχή των πολιτών στα παραγόμενα αγαθά, στον υπάρχοντα πλούτο της κοινωνίας, στη μόρφωση και στον πολιτισμό. Το επαναστατικό αυτό λαϊκό κίνημα που ειρηνικά ξέσπασε στον αραβικό κόσμο είναι ένα ενθαρρυντικό μήνυμα προς όλους τους λαούς του κόσμου που στενάζουν κάτω από συνθήκες εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και υποταγής. Το κίνημα αυτό θα πετύχει και θα αλλάξει ριζικά ολόκληρο το τοπίο της Μέσης Ανατολής, που είναι ένα πολύ ευαίσθητο σταυροδρόμι του Κόσμου. Το αποτέλεσμα θα είναι ο πλήρης εκδημοκρατισμός αυτής της περιοχής, η δικαιότερη κατανομή των παραγομένων προϊόντων του μόχθου αυτών των λαών, η συναδέλφωση με τους γειτονικούς λαούς και με το Ισραήλ, η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους, που όλα αυτά θα στεριώσουν περισσότερο την Παγκόσμια ειρήνη.
