Του συνεργάτη μας ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ
e-mail : a. moudouris @ gmail.com
Στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 2010 οι Έλληνες πολίτες καλούνται να επιλέξουν του δημοτικούς και περιφερειακούς άρχοντες, και όπως συνήθως συμβαίνει, οι υποψήφιοι δηλώνουν πως είναι όλοι έτοιμοι να υπηρετήσουν με τον πλέον ενεργό τρόπο, το πνεύμα της μεγάλης αυτοδιοικητικής αλλαγής, το πρόγραμμα «Καλλικράτης» για τη διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας μας.
Με το νέο Καλλικράτειο Δήμο Αγρινίου έχουμε να αντιμετωπίσουμε νέα δεδομένα, πολλά και μεγάλα προβλήματα που σε συνδυασμό με τη σημερινή οικονομική κρίση, για να επιλυθούν χρειάζονται άτομα ακέραια, με συνέπεια και εργατικότητα, άτομα που βάζουν το συμφέρον της κοινωνίας πάνω από το ατομικό, προκειμένου ο διευρυμένος Δήμος Αγρινίου να εκμεταλλευτεί ισομερώς τα συγκριτικά πλεονεκτήματα όλων των περιοχών του, να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται και του αξίζουν, και να επιταχύνει έτσι τους ρυθμούς ανάπτυξής του.
Τα πλεονεκτήματα είναι αρκετά και σημαντικά, όπως : Η ποιοτική αναβάθμιση του Διοικητικού Συμβουλίου, λόγω της ύπαρξης μεγαλύτερου ενδιαφέροντος κι ανταγωνισμού. Καλύτερη οργάνωση και λειτουργία των υπηρεσιών του Δήμου. Μείωση των λειτουργικών δαπανών και καλύτερη αξιοποίηση της περιουσίας του. Αξιολόγηση και αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού, γιατί μέχρι τώρα, τουλάχιστον στους μικρούς δήμους, οι εργαζόμενοι συμπεριφέρονταν σαν ωρομίσθιοι,
κι’ όχι σαν πλήρους απασχόλησης. Συγκέντρωση των δημόσιων υπηρεσιών για την εξοικονόμηση οικονομικών πόρων και την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών. Προσωπικά δεν με φοβίζει ο μεγάλος πληθυσμός του νέου Δήμου μας, αυτό το θεωρώ πλεονέκτημα, εκείνο που με φοβίζει είναι η μεγάλη σε έκταση χωρική αρμοδιότητα του νέου Δήμου. Υπάρχουν μικροί και απομακρυσμένοι οικισμοί οι οποίοι είναι φτωχοί, στερούνται εσόδων, όμως κι’ εκείνοι έχουν τις ανάγκες τους. Κι’ εδώ η κεντρική διοίκηση του Δήμου με τη συνεργασία των τοπικών παραγόντων θα πρέπει να δείξει το κοινωνικό της πρόσωπο. Επίσης με φοβίζει η Ελληνική νοοτροπία των τελευταίων δεκαετιών, όπως και η απειρία μας ν’ αντιμετωπίσουμε τις άμεσες προκλήσεις που μας επιφυλάσσει το πρόγραμμα «Καλλικράτης».
Η ευθύνη των υποψηφίων είναι τεράστια, αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι η δική μας ευθύνη, γιατί εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε τα άτομα εκείνα που θα πάρουν στα χέρια τους την ηγεσία του νέου Δήμου για την ερχόμενη τετραετία. Γι’ αυτό καλό θα είναι τόσο εμείς, όσο και οι υποψήφιοι για τα δημοτικά και περιφερειακά αξιώματα να έχουμε υπ’ όψη μας τα ακόλουθα : Εάν κάποτε βρεθούμε στην ανάγκη να εκλέξουμε ανάμεσα στο γενικό και το ατομικό συμφέρον, χωρίς δισταγμό πρέπει να προτιμήσουμε το πρώτο. Κι’ αυτό γιατί η προτίμηση του κοινωνικού συμφέροντος, απ’ όλους φυσικά, δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για ανεμπόδιστη και δημιουργική προσπάθεια. Όταν το σύνολο ευημερεί, κατά κανόνα, μπορεί να ευημερεί και το άτομο.
Η οργανωμένη κοινωνία, που ευημερεί παρέχει ελευθερία, ευνομία, ασφάλεια, παιδεία, εργασία, προστασία της υγείας.
Και μόνο στην περίπτωση αυτή, ο ατομικός μόχθος, σωματικός και πνευματικός, μπορεί να καρποφορήσει.
Ο άνθρωπος σαν κοινωνικό όν, είτε το θέλει είτε όχι, ανήκει περισσότερο στην κοινωνία και λιγότερο στον εαυτό του. Έχει αξία μόνο ως τμήμα του συνόλου, που είναι άφθαρτο – ενώ το άτομο φθείρεται – και αγωνίζεται διαρκώς για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την απολύτρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της ατομικότητας.
Το άτομο πρέπει να υποτάσσεται στην κοινωνία, και την πολιτεία, χωρίς ποτέ να χάσει τη συνείδηση της ατομικότητάς του. Μόνο όταν σέβεται τα δικαιώματα των άλλων και εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του προς την πολιτεία, έχει το δικαίωμα να απαιτεί να σεβαστούν και οι άλλοι τα δικά του δικαιώματα. Και για να έχουμε αληθινή πρόοδο σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, είναι ανάγκη η εκπλήρωση των υποχρεώσεων να γίνεται χωρίς πιέσεις και καταναγκασμούς.
Πρέπει να υπάρχει η συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, ανεξαιρέτως, σε όλους τους πολίτες ενός κράτους.
Σε όσες κοινωνίες επικράτησε ο ατομικισμός, παρατηρήθηκε στασιμότητα, εκμετάλλευση, ηθική σήψη, πολιτιστική οπισθοδρόμηση.
Είναι χρέος όλων μας να ξεριζώσουμε το καταστρεπτικό ζιζάνιο του εγωισμού και της ιδιοτέλειας και να καλλιεργήσουμε στις ψυχές μας αληθινή υπερηφάνεια. Έτσι μόνο θα υπηρετήσουμε θετικά το ατομικό και κοινωνικό συμφέρον.
Κάθε μέρα βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους να διακρίνονται, ν’ ανεβαίνουν, να φθάνουν στην κορυφή. Πολλοί απ’ αυτούς φτάνουν με όπλο την ακαταμάχητη εκείνη επιτηδειότητα, την ακούραστη, την εφευρετική, την υποκριτική εκείνη ειλικρίνεια, που ξέρει να εξαπατά και τους πιο έμπειρους. Σπρώχνουν, κλωτσούν, κολακεύουν, ποδοπατούν, τρέχουν και τέλος, να τους που έφθασαν στην κορυφή χωρίς να έχουν αξία. Κι’ όχι μόνο αυτό. Συμμαχούν μεταξύ τους, κι’ η «ιερή» συμμαχία τους, ανέχεται και συγχωράει τα πάντα, εκτός από την αξία και την αρετή. Όταν κάποιος φθάνει στην κορυφή με την αξία του, η περίπτωση αυτή θεωρείται ευλογία Θεού ! Κι’ είναι αλήθεια αξιοθαύμαστο να φθάνεις με την αξία σου, ανάμεσα από χιλιάδες πλεκτάνες, που επινοούν γύρω σου οι πονηροί. Ο μεγάλος όμως κίνδυνος, όταν φτάνεις στην κορυφή, είναι να ζαλιστείς και να πέσεις στον εγωισμό, στην αλαζονεία.
Όμως ο φρόνιμος και ο άξιος φτάνει νηφάλιος και παραμένει νηφάλιος καθώς κρατεί το αξίωμά του. Διατηρεί τη μετριοφροσύνη του που είναι η υψηλότερη αρετή.
«Κανένας αληθινά σπουδαίος άνθρωπος», λέγει ο Ρενάν « δεν πιστεύει κατά βάθος ότι είναι σπουδαίος. Από τη στιγμή που θα το πιστέψει, θα πάψει να είναι σπουδαίος». Κι’ όχι μόνο αυτό, αλλά ο φρόνιμος ανησυχεί κάθε στιγμή μήπως εγκαταλείψει τη μετριοφροσύνη του και πέσει στην αλαζονεία. Κι’ αυτή ακριβώς η ανησυχία είναι η ουσία της μετριοφροσύνης. Γιατί ο πραγματικά μετριόφρων ποτέ δεν θεωρεί ότι είναι μετριόφρων. Πάντα ανησυχεί μήπως μεγαλοποιεί την αξία του.
Γι’ αυτό λίγοι είναι οι πραγματικά μετριόφρονες, αυτοί που φθάνουν στην κορυφή και διατηρούνται άφθαρτοι.
Ωστόσο, υπάρχει ακόμη ένα πλήθος άξιοι, που δεν φθάνουν στην κορυφή. Δεν χωρούν όλοι στην κορυφή. Κατ’ ανάγκη, θα γίνει κάποια διαλογή. Και κατά τη διαλογή αυτή, θα διαγωνιστούν πολλοί , άξιοι και μη. Όταν προκριθεί για την κορυφή ένας από τους άξιους, οι άλλοι οι ανάξιοι που δεν πέτυχαν να τον παραγκωνίσουν υποκρίνονται τώρα πως ποτέ, μα ποτέ δε διαλογίστηκαν να του πάρουν το δίκιο του. Κι’ ας ξέρει όλος ο κόσμος τι είχαν κάμει στα παρασκήνια. ( Επισκέψεις, γεύματα, τηλεφωνήματα, διαβολές ).
Οι άλλοι όμως, οι τίμιοι, και άξιοι που απέτυχαν, κανένα πρόβλημα !
Έχασαν μια τίμια μάχη, ένα τίμιο παιχνίδι. Πρώτοι τώρα χαίρονται για το αποτέλεσμα. Κι’ αυτή η στάση τους είναι ένα μεγάλο δείγμα του πολιτισμού τους.
Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει κάποτε : « καθώς δε θέλω να είμαι δούλος, έτσι δε θέλω και να είμαι αφέντης. Και αυτό είναι η δημοκρατία ». Που σημαίνει : « Καθώς δε θέλω να με αδικήσουν και να μου πάρουν τη θέση που ανήκει στην αξία μου, έτσι δε θέλω να πάρω μια θέση που ανήκει στην αξία ενός άλλου. Κι’ αυτό με μια λέξη, είναι ο πολιτισμός » .
Μακάρι όμως να ήταν πάντα έτσι…………………………..
